Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 14) Identyfikując miejsce public relations w organizacji, należy stwierdzić, iż w literaturze funkcjonują dwie, zasadniczo odmienne koncepcje public relations. Zgodnie z pierwszą z nich, PR jest w całości lub w części traktowane jako składowa marketingu - element mieszanki promocyjnej (promotion-mix). Druga, nowsza koncepcja, ujmuje public relations jako całkowicie odrębną od marketingu funkcję zarządzania.
(cytat, str. 16) Istnieje pięć głównych zasad, które powinny być stosowane w procesie PR: 1) uczciwa komunikacja świadcząca o wiarygodności, 2) otwartość i spójność działań pozwalająca zdobyć zaufanie, 3) uczciwość w działaniach zapewniająca życzliwość, wzajemność i dobrą wolę, 4) ciągła dwustronna komunikacja pozwalająca na budowanie i utrzymywanie pozytywnych relacji z otoczeniem, 5) badanie i ewaluacja otoczenia w celu zdefiniowania działań lub ulepszeń potrzebnych do osiągnięcia społecznej harmonii.
(parafraza, str. 22 - 23) Istota komunikowania postrzegana jest poprzez przypisanie mu pewnych określonych cech. Tak więc komunikowanie: - jest procesem symbolicznym; - jest procesem społecznym; - jest relacją wzajemną; - opiera się na indywidualnej interpretacji przekazu; - przebiega w określonym kontekście komunikacyjnym; - jest działaniem świadomym i celowym; - polega na ciągłych i przemiennych oddziaływaniach werbalnych i niewerbalnych.
(parafraza, str. 23) Komunikowanie pełni trzy podstawowe role wobec jego uczestników: 1) umożliwia tworzenie satysfakcjonujących więzi społecznych, 2) spełnia funkcję regulacyjną, 3) umożliwia samodoskonalenie się człowieka.
(parafraza, str. 24) Środkiem komunikowania może być: - język, - znaki językowe lub wszelkie systemy znaków, - kody, - nośniki sygnałów, - instrumenty pozwalające na powielanie, transmisję lub odbiór przekazu, - instytucje, które tworzą przekazy.
(cytat, str. 25) Werbalne komunikowanie jest formą wymiany informacji w trakcie takich czynności, jak: mówienie, pisanie, czytanie oraz słuchanie. Sprawność komunikacji w obrębie każdej z wymienionych czynności jest uzależniona od wielu czynników.
(cytat, str. 26) Niewerbalne komunikowanie odgrywa ogromną rolę w kontaktach międzyludzkich. Przekaz pozawerbalny może potwierdzać, wzmacniać, ale też osłabiać lub zaprzeczać przekazom werbalnym. O ile komunikaty słowne zawierają zazwyczaj odniesienia do konkretnego problemu lub tematu, o tyle przekazy niewerbalne odnoszą się przede wszystkim do relacji pomiędzy nadawcą i odbiorcą.
(cytat, str. 27) Pośrednie komunikowanie polega na wymianie informacji za pośrednictwem różnorodnych nośników informacji, np. papieru, telefonu, komputera, telewizji, taśmy magnetofonowej, etc.
(cytat, str. 27) Bezpośrednie komunikowanie oparte jest na osobistej styczności nadawcy i odbiorcy, w postaci np. rozmowy, dyskusji, zebrania, narady, wywiadu, etc.
(cytat, str. 28) Symetryczne komunikowanie ma miejsce wówczas, gdy zarówno nadawca, jak i odbiorca mają zbliżony lub wręcz identyczny status. Wymiana informacji ma tutaj zwykle charakter bezpośredni, nieformalny, niewymuszony, spontaniczny, a także nieregularny. Niesymetryczne komunikowanie występuje, gdy w rolach nadawców i odbiorców występują osoby o nierównoważnym statusie. Ma ono przeważnie charakter bardziej oficjalny, sformalizowany, regularny, wymuszony, często pośredni. Większą uwagę przywiązuje się tutaj do formy i precyzji przekazywanych informacji, a jakość tej formy zależy często od rzeczywistego (a nie wyłącznie formalnego) autorytetu osoby (grupy) mającej wyższy status.
(cytat, str. 28 - 29) Formalne komunikowanie opiera się na różnego rodzaju uregulowaniach normatywno-prawnych. Uregulowania te określają kto, gdzie, kiedy, w jakiej sprawie, w jaki sposób i z kim powinien się kontaktować w celu wymiany informacji, a także w jakim charakterze bierze udział w procesie komunikowania (nadawca, odbiorca czy pośrednik). W ramach struktur formalnych zachowania członków procesu komunikacji są dokładnie sprecyzowane i rygorystycznie egzekwowane. Nieformalne komunikowanie obejmuje wszelkie spontaniczne akty porozumiewania się ludzi. Odbywa się ono poza wszelkimi uregulowaniami formalno-prawnymi, często tzw. pocztą pantoflową.
(cytat, str. 28) Jednokierunkowe komunikowanie jest procesem, w którym nadawca, przekazując komunikat, nie oczekuje sprzężenia zwrotnego lub nie dąży do jego podtrzymania. Dwukierunkowe komunikowanie występuje natomiast wtedy, gdy nadawcy zależy na wytworzeniu sprzężenia zwrotnego i utrzymywaniu komunikacji.
(cytat, str. 29) Niektóre typy zachowań nadawców mogą wywołać wśród odbiorców reakcje obronne, utrudniające, a czasem nawet uniemożliwiające skuteczne porozumiewanie się. Wówczas mamy do czynienia z tzw. komunikowaniem obronnym. (...) Komunikowanie podtrzymujące ma miejsce wtedy, gdy zachowania nadawcy sprzyjają lub wręcz zachęcają odbiorcę do kontynuacji kontaktu.
(cytat, str. 30 - 31) Poziome komunikowanie się tworzy w organizacji niezbędne kanały, które umożliwiają koordynację różnych funkcji, a w rezultacie rozwiązywanie problemów i konfliktów. Obejmuje wymianę informacji między osobami/grupami o jednakowym statusie organizacyjnym, np. między członkami grupy roboczej, różnymi grupami, członkami różnych grup oraz jednostkami liniowymi i sztabowymi. Przebiega zatem poza liniami formalnego podporządkowania.
(cytat, str. 30) Komunikowanie się w dół odbywa się między podmiotami znajdującymi się wyżej w hierarchii organizacyjnej a podmiotami na niższych szczeblach, wzdłuż linii podporządkowania. Polega ono zwykle na przekazywaniu decyzji, instruowaniu, doradzaniu, ocenie podwładnych, nagradzaniu i karaniu, wpływaniu na ich zachowania, postawy i emocje, przekazywaniu informacji o polityce i strategii naczelnego kierownictwa organizacji, etc. Komunikowanie się w górę ma natomiast na celu informowanie wyższych szczebli w organizacji o tym, co się dzieje na szczeblach niższych. Obejmuje ono przekazywanie informacji o postępie prac i wykonaniu zadań, a także wyjaśnień oraz próśb o pomoc i/lub podjęcie określonych decyzji. Umożliwia także przekazywanie sprzężeń zwrotnych związanych z otrzymywanymi wcześniej komunikatami z góry i pozwala na zgłaszanie przez pracowników wniosków usprawniających.
(cytat, str. 30) Ustrukturyzowane komunikowanie odbywa się najczęściej poprzez wymianę pism i dokumentów organizacyjnych, okresowe narady i spotkania robocze, doroczne zebrania akcjonariuszy, etc. (...) Nieustrukturyzowane komunikowanie się obejmuje takie nieformalne sposoby porozumiewania się jak swobodne rozmowy w czasie przerw w pracy, kontakty członków organizacji w czasie wolnym od pracy, a także plotki i pogłoski.
(cytat, str. 31) Ukośne komunikowanie się obejmuje osoby/grupy znajdujące się na różnych szczeblach organizacyjnych i nie przebiega zgodnie z liniami podporządkowania.