Encyklopedia Zarządzania :: Jak m��wi��, rozmawia��, przemawia��
Przeglądanie katalogu (kliknij)
Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 17) Skuteczność wypowiedzi - a więc to, czy osiągniemy dzięki niej nasz cel - będzie więc zależna od tego, kim jesteśmy (zwłaszcza da naszego słuchacza/słuchaczy), dalej: od tego, kim są odbiorcy wypowiedzi (w grę wchodzić mogą ich kompetencje, zaplecze kulturowe, miejsce w hierarchii społecznej, nastawienie wobec mówiącego itd.), od okoliczności, w których dokonuje się mówienie (np. ważne jest, czy jesteśmy jedynymi mówcami w danej sytuacji, czy też zabieramy głos w towarzystwie innych osób).
(cytat, str. 19) Retoryka jest sztuką porozumiewania się, tworzenia wspólnoty łączącej tego, kto mówi z odbiorcą wypowiedzi i w ten sposób osiągania efektu perswazyjnego. Ujmując rzecz inaczej, retoryka pozwala - przy wyjściu od potencjalnego nieporozumienia czy też porozumienia ograniczonego - nawiązać kontakt z odbiorcą i odpowiednio, najlepiej tak, by to nie zostało zauważone, wpłynąć na niego.
(cytat, str. 22) Paradoksalnie, uczymy się skutecznie mówić, słuchając innych i siebie. Przede wszystkim zatem słuchaj i obserwuj zachowania językowe, zwracaj uwagę na to, co gwarantuje ich skuteczność, a co ją wyklucza.
(cytat, str. 24) Perswazja stanowi o istocie retoryki. Najogólniej rzecz biorąc, z perswazją mamy do czynienia wówczas, gdy usiłujemy kogoś przekonać o czymś, nakłonić by coś zrobił, a więc gdy dążymy do wykazania czegoś bądź do zmienienia czyjejś postawy (choć warto zauważyć, iż w potocznym języku pojęcie perswazji zazwyczaj łączy się ze znaczeniem "odradzać").
(cytat, str. 29 - 30) O zjawisku manipulacji - specyficznym, szczególnie podejrzanym rodzaju perswazji, choć można przyjąć, że ogólnie perswazja to manipulacja - mówimy wtedy, gdy w trakcie wypowiedzi nie traktujemy naszego odbiorcy jako równorzędnego partnera, mającego w komunikacji takie same prawa, jak my: a więc prawa do informacji oraz podejmowania decyzji w oparciu o ich posiadanie i swobodę wyboru.
(cytat, str. 30) Manipulacja zbliża się do kłamstwa, może wiązać się bowiem z zatajeniem jakiejś informacji, jak i z jej zmianą czy dodaniem pewnych wiadomości w szczególny sposób oddziałujących na drugą osobę. Manipulacja polega zatem na odpowiednim sformułowaniu komunikatu, towarzyszy jej także ukrywanie intencji manipulowania
(cytat, str. 31) Konwersacja, czyli dialog, to rozmowa, w trakcie której dokonuje się wymiana informacji. Ale to nie wszystko, gdyż w trakcie konwersacji jej uczestnicy realizują swoje cele, realizują więc zasady perswazji (czasem manipulują), prowadzą negocjacje czy wyrażają siebie.
(cytat, str. 32) Mianem negocjacji określa się sposoby uzyskania czegoś od innych, które dokonuje się na drodze uzgodnień prowadzących do porozumienia. Negocjacje polegają na procesie wzajemnego komunikowania potrzeb i związanych z nimi dodatkowych informacji. Punktem wyjścia negocjacji jest nieporozumienie, czy też konflikt przynajmniej niektórych interesów poszczególnych stron, natomiast punktem dojścia - wspólne podjęcie jakiejś decyzji w danej sprawie i osiągnięcie sukcesu negocjacyjnego przez wszystkie strony negocjacji.
(cytat, str. 39) Przed perswazją i manipulacją chronić nas może zatem myślenie, świadomość analityczna, krytycyzm. Generalnie należy wystrzegać się zbyt pochopnie podejmowanych decyzji. Oczywiście, rozpoznawanie perswazji nie jest proste, zwłaszcza gdy łączy się ona w przekazie z informacją, a zazwyczaj mamy do czynienia właśnie z takim połączeniem.
(cytat, str. 53) Autoprezentacja, oczywiście nie myślę tu o jej skrajnym przypadku związanym z kłamstwem, polega na odpowiedniej selekcji informacji na własny temat (wybieramy te pożądane w przypadku danej okazji, zatajamy natomiast inne, nawet te pozytywne, ale nie wiążące się z daną sytuacją i mogące wprowadzić niejasność do tworzonego przez nas wizerunku siebie bądź świadczyć, iż nie potrafimy rozpoznać tego, czego wymaga od nas dana prezentacja) i ich odpowiednim przekazaniu (np. w grę może wchodzić przesada związana z ukazywaniem własnych zalet czy też odwrotnie: skromność).
(cytat, str. 60 - 61) Asertywność, mówiąc inaczej, to zdolność dochodzenia własnych praw. Zachowując się asertywnie, wypowiadam to, w co wierzę, robię to w sposób stanowczy, jednak nie agresywny, wymagam szacunku dla siebie i mojej prawdy. Mogę powiedzieć np. "twoje zachowanie sprawia mi przykrość", nie mówię jednak "zachowujesz się okropnie". Ale asertywność to przede wszystkim zdolność do ponoszenia odpowiedzialności za własne postępki a więc i zdolność do samodzielnego decydowania o sobie, odpowiadania za swój los.
(cytat, str. 61) Zachowania asertywne wiążą się z takimi cechami, jak: szacunek wobec siebie i swojego partnera, wiara w siebie i w drugą osobę, przekonanie o własnych wartościach i wartościach drugiego, brak napięcia w trakcie komunikacji, poczucie niezależności, aktywności i odpowiedzialności, chęć nawiązywania dialogicznych relacji, otwarcie na ewentualną krytykę. Można przyjąć, że asertywność wiąże się z dużą świadomością siebie.
(cytat, str. 78) Ogólnie rzecz ujmując, przy komponowaniu wypowiedzi powinna obowiązywać zasada - minimum słów, maksimum treści (a więc zasada ekonomii), pozwalająca szanować czas odbiorcy. Oznacza to, że mowa powinna być treściwa, ale nie rozwlekła, jej długość powinna zostać podporządkowana osiągnięciu założonego celu.
(cytat, str. 99) Argumentacja może: 1. Zmierzać do sprawdzenia prawdziwości przekonań naszego interlokutora (i zarazem tych, które chcemy w nich zaszczepić), w takiej sytuacji przywołujemy np. twierdzenia naukowe, prawa logiki czy dane płynące z doświadczenia, 2.Dążyć do zdemaskowania charakteru przekonań odbiorcy, ujawniając np., iż mają one charakter przesądów wynikających z jakiejś postawy.
(cytat, str. 114) Akapit, dzieląc wypowiedź na fragmenty, sprawia, że staje się ona przejrzysta (łatwiejsza do przyswojenia w lekturze i zwłaszcza w trakcie przemówienia odczytywanego, ale i mówionego wobec audytorium), akcentuje także jej logiczny charakter, oddaje porządek myślenia autora.
(cytat, str. 149) Niepoprawność językowa może spowodować niechętny stosunek odbiorcy do mówiącego. Może także sprawić, iż to, co powiedziane nie będzie zrozumiałe. Warto tu wszakże nadmienić, iż niejednokrotnie różne naruszenia poprawności językowej mogą mieć właśnie odwrotny skutek: jesteśmy chętniej słuchani (nikt przecież nie lubi ludzi zupełnie poprawnych) i udaje się nam lepiej wypowiedzieć pewne kwestie, niejako dostosowując język do potrzeb wypowiadanych treści.
(cytat, str. 193) Konflikt, który znajduje się u źródeł negocjacji, nie zawsze jest możliwy do uniknięcia, co więcej: niejednokrotnie może się okazać, iż prowadzi on do twórczych rozwiązań; ważne jest przy tym, iż próby siłowego rozwiązywania konfliktów zazwyczaj kończą się jedynie eskalacją problemu, rosnącą wrogością czy otwartą walką stron (podobnie zresztą kończy się unikanie rozwiązywania sytuacji konfliktowych)
(cytat, str. 194) Negocjacje są najlepszym sposobem rozwiązywania konfliktu, choć trzeba pamiętać, iż nie zawsze jest sens je podejmować. Dzieje się tak, gdy nie mamy do czynienia z wzajemną zależnością stron (w takim przypadku jedna z nich nie ma nic do zaoferowania drugiej). Negocjacje podejmujemy wówczas, gdy możemy coś uzyskać, zarazem i wtedy, gdy nie mamy pewności co do powodzenia naszych zamiarów (jeśli taką pewność mamy, po prostu stawiamy drugiej stronie określone warunki).
(cytat, str. 196) Wyróżniamy zazwyczaj trzy typy taktyk negocjacyjnych: 1. Konkurencyjne (w takim przypadku dążymy do uzyskania większych korzyści niż nasz partner) 2.Kooperacyjne (dążymy do uzyskania takich samych korzyści dla obu stron negocjacji), oraz: 3. Twórcze (poszukujemy nowych rozwiązań jakiegoś problemu, co sprawia, iż obie strony dążą do porozumienia, które nie musi wszakże oznaczać równych zysków).
(cytat, str. 199) Dobry negocjator powinien lubić to, co robi. Powinien być otwarty na nowe sytuacje i umieć radzić sobie z tym, co może go zaskoczyć (inne pożądane cechy to niewątpliwie: cierpliwość, śmiałość w stawianiu celów, ale i skrupulatna dbałość o szczegóły, spostrzegawczość, kreatywność).