Szalczyk Z., Fundusze Unijne dla Gospodarki Żywnościowej, Uniwersytet Ekonomiczny w Poznaniu, Poznań 2010, ISBN: 978-83-7417-512-8

Cytaty i parafrazy (0 - 20 z 42)

• Okres, na jaki planowany jest budżet, nazywany jest perspektywą finansową.
  ( , s. 11)

• Pierwotnie każda ze wspólnot europejskich miała swój odrębny budżet. W 1967 r. w wyniku utworzenia wspólnych organów naczelnych i zarządzających połączono budżety EWG, Euroatomu oraz budżetu administracyjnego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, tworząc budżet ogólny.
  ( , s. 11)

• Budżet UE jest finansowany z zasobów własnych Wspólnoty i nie może wykazać deficytu, co oznacza, że dochody muszą w całości pokryć koszty wszystkich działań.
  ( , s. 12)

• Za wykonanie budżetu UE odpowiada Komisja Europejska przed Parlamentem Europejskim.
  ( , s. 12)

• Środki własne to kwoty przekazywane na rzecz Wspólnoty przez państwa członkowskie, czyli:
  - cła na artykuły przemysłowe pobierane w imporcie z państw trzecich na podstawie wspólnej taryfy celnej w ramach realizacji wspólnej polityki handlowej,
  - cła na artykuły rolne pobierane w związku z importem produktów rolnych z krajów trzecich, oraz opłaty rolne wnoszone przez producentów i przetwórców rolnych,
  - dochody z tytułu podatku VAT,
  - wpływy związane z udziałem każdego państwa członkowskiego w dochodzie narodowym brutto UE, w wysokości niezbędnej do zrównoważenia budżetu (tzw. czwarte źródło)
  ( , s. 12)

• Wydatki budżetowe UE klasyfikuje się według następujących działów: rolnictwo, działania strukturalne, polityki wewnętrzne, działania zewnętrzne, administracja, rezerwy, pomoc przedakcesyjna, rekompensaty.
  ( , s. 13)

• Środki z budżetu ogólnego UE przeznacza się przede wszystkim na realizację polityki spójności (terytorialnej, społecznej i gospodarczej) oraz wspólnej polityki rolnej. Z tego budżetu finansowane są również koszty administracyjne utrzymania instytucji UE oraz pomoc humanitarna i rozwojowa dla państw trzecich.
  ( , s. 15)

• Z punktu widzenia wydatkowania środków finansowych na rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich szczególne znaczenie mają następujące polityki wspólnotowe;
  - polityka rolna,
  - polityka w zakresie rybołówstwa,
  - polityka regionalne,
  - polityka społeczna,
  - polityka konkurencji,
  - polityka zatrudnienia
  ( , s. 15)

• Wspólna polityka rolna (WPR)była pierwszą zaplanowaną i zrealizowaną polityką sektorową Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej. Stworzyła wspólny rynek produktów rolnych. Przeszła istotną ewolucję od protekcjonizmu rolnego do bezpośredniego wsparcia dochodów rolników i wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich. W myśl postanowień traktatu rzymskiego fundamentalnymi celami WPR są:
  - podnoszenie produktywności rolnictwa poprzez wspieranie postępu technicznego, racjonalizację produkcji i optymalizację zastosowań czynników produkcji,
  - zapewnienie ludności rolniczej godziwych warunków życia, głównie poprzez zwiększenie dochodów osób czynnych w rolnictwie,
  - stabilizacja poszczególnych rynków,
  - zapewnienie odpowiedniego zaopatrzenia w produkty rolne,
  - umożliwienie konsumentom kupna produktów rolnych po "rozsądnych" cenach.
  ( , s. 16)

• Wspólna polityka rybołówstwa opiera się na przekonaniu, że zasoby rybołówcze są własnością wspólną. Należy je uchronić przed przełowieniem i gospodarować nimi, uwzględniając interesy rybaków i konsumentów. Ogólnymi celami takiej polityki są: zwiększenie wydajności, zapewnienie należytego poziomu życia ludności zajmującej się rybołówstwem, stabilizacja rynku, zagwarantowanie bezpieczeństwa dostaw i zapewnienie rozsądnych cen i dostawach dla konsumentów.
  ( , s. 17)

• Polityka regionalna UE służy eliminowaniu dysproporcji w poziomie rozwoju w regionach, które wchodzą w skład państw członkowskich UE. Poziom tych dysproporcji mierzony jest w trzech aspektach: ekonomicznym (wskaźnika PKB na mieszkańca regionu), społecznym (m.in. stopą bezrobocia w regionie), oraz przestrzennym (najczęściej przy wykorzystaniu miernika ilości konsumentów w danym czasie w danym regionie).
  ( , s. 17)

• Najważniejsze zadania polityki społecznej to:
  - sprawy pracownicze, bezpieczeństwo, ochrona pracy, higiena pracy,
  - swoboda przepływu pracowników i zabezpieczenie społeczne,
  - walka z bezrobociem,
  - polityka równości i zwalczania dyskryminacji,
  - przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu - zwiększenie udziału w zatrudnieniu oraz dostępu do usług, pomoc dla niepełnosprawnych, emigrantów, młodzieży, grup na drodze patologii życiowej i mobilizacja odpowiednich instytucji w tym zakresie.
  ( , s. 18)

• Polityka ochrony konkurencji jest jedną z głównych polityk UE. Celem polityki konkurencji jest zapewnienie firmom konkurowania na jednakowych warunkach na rynkach wszystkich państw członkowskich. Polityka ta daje gwarancję, że zniesione w handlu wewnętrznym bariery nie zostaną zastąpione innymi działaniami ze strony podmiotów gospodarczych lub rządów. Polityka konkurencji wspiera wydajność gospodarczą poprzez tworzenie klimatu sprzyjającego inwestycjom i postępowi technicznemu. Chroni interesy konsumentów, umożliwia im zakup towarów i usług na najlepszych warunkach. Polityka zapobiega także monopolizacja i próbom podziału rynku między firmy dzięki umowom ochronnym.
  ( , s. 18-19)

• Polityka spójności terytorialnej, gospodarczej i społecznej realizowana jest przy pomocy funduszy:
  - Europejski Fundusz Społeczny (EFS),
  - Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (EFRR),
  - Fundusz Spójności (FS)
  ( , s. 20)

• Do funduszy finansujących WPR i wspólną politykę rybołówstwa zaliczamy:
  - Europejski Fundusz Rolny Gwarancji (EFRG),
  - Europejski Fundusz Rolny Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW),
  - Europejski Fundusz Rybacki (EFR)
  ( , s. 20)

• Środki finansowe UE na realizację polityk wspólnotowych wydatkowane są za pośrednictwem specjalnych funduszy. Fundusze unijne dzielimy na dwie grupy: fundusze realizujące wspólną politykę rolną i rybołówstwa oraz fundusze realizujące politykę spójności.
  ( , s. 20)

• Europejski Fundusz Społeczny (EFS) został stworzony na mocy traktatu rzymskiego i jest najstarszym funduszem strukturalnym. Od samego początku głównym jego celem było zwiększenie poziomu zatrudnienia. EFS realizuje priorytety Wspólnoty w zakresie wzmocnienia spójności gospodarczej i społecznej poprzez poprawę możliwości zatrudnienia i pracy, stymulowanie wysokiego poziomu zatrudnienia oraz tworzenie coraz liczniejszych i atrakcyjniejszych miejsc pracy. Obecnie jest to fundusz wspierający poprawę jakości zasobów ludzkich oraz instytucji rynku pracy.
  ( , s. 22)

• Europejski Fundusz Społeczny (EFS) został stworzony na mocy traktatu rzymskiego i jest najstarszym funduszem strukturalnym. Od samego początku głównym jego celem było zwiększenie poziomu zatrudnienia. EFS realizuje priorytety Wspólnoty w zakresie wzmocnienia spójności gospodarczej i społecznej poprzez poprawę możliwości zatrudnienia i pracy, stymulowanie wysokiego poziomu zatrudnienia oraz tworzenie coraz liczniejszych i atrakcyjniejszych miejsc pracy. Obecnie jest to fundusz wspierający poprawę jakości zasobów ludzkich oraz instytucji rynku pracy.
  ( , s. 22)

• Europejski Fundusz Społeczny (EFS) został stworzony na mocy traktatu rzymskiego i jest najstarszym funduszem strukturalnym. Od samego początku głównym jego celem było zwiększenie poziomu zatrudnienia. EFS realizuje priorytety Wspólnoty w zakresie wzmocnienia spójności gospodarczej i społecznej poprzez poprawę możliwości zatrudnienia i pracy, stymulowanie wysokiego poziomu zatrudnienia oraz tworzenie coraz liczniejszych i atrakcyjniejszych miejsc pracy. Obecnie jest to fundusz wspierający poprawę jakości zasobów ludzkich oraz instytucji rynku pracy.
  ( , s. 22)

• Fundusz Spójności (Fundusz Kohezji) jest instrumentem wspólnotowej polityki spójności, lecz nie zalicza się go do funduszy strukturalnych. Pomoc z FS otrzymują państwa członkowskie, a nie regiony tak jak to jest w przypadku EFS i EFRR. Środki Funduszu są kierowane do państw członkowskich, w których produkt narodowy brutto (PNB) na jednego mieszkańca jest niższy niż 90% średniej w państwach UE oraz w których opracowany został program zmierzający do spełnienia kryteriów konwergencji ustalonych w art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
  ( , s. 23)