Encyklopedia Zarządzania :: Jak Polak z Polakiem: szkice o kulturze negocjowania
Przeglądanie katalogu (kliknij)
Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 6) Negocjacje są działaniami na wskroś komunikacyjnymi. Polegają na wymianie słów i argumentów, na dochodzeniu do wspólnego stanowiska i spisaniu ugody.
(cytat, str. 17) Aby przeżyć i zdobyć należytą pozycję w świecie pełnym konfliktów, musimy nauczyć się radzić sobie z nimi, a umiejętność negocjowania jest jednym ze składników takiej zaradności. Negocjacje, tak jak i konflikty, ze szczególnym natężeniem pojawiają się w życiu gospodarczym i politycznym, a więc tam, gdzie chodzi o dwie największe ludzkie namiętności: o pieniądze i o władzę.
(cytat, str. 17) Aby przeżyć i zdobyć należytą pozycję w świecie pełnym konfliktów, musimy nauczyć się radzić sobie z nimi, a umiejętność negocjowania jest jednym ze składników takiej zaradności. Negocjacje, tak jak i konflikty, ze szczególnym natężeniem pojawiają się w życiu gospodarczym i politycznym, a więc tam, gdzie chodzi o dwie największe ludzkie namiętności: o pieniądze i o władzę.
(cytat, str. 19) Wstępem do każdej rozmowy, a więc tym bardziej do negocjacji, jest powitanie drugiej osoby. Powinny w nim znaleźć wyraz życzliwość dla drugiej strony, otwartość dla propozycji, szczerość własnych intencji. Oddaje to gest, wyraz twarzy, sposób podania ręki, krok itd..
(cytat, str. 25) Negocjować - to dyskutować dla osiągnięcia uzgodnień bądź porozumienia, również targować się. Negocjacje - to wymiana zdań i argumentów prowadzona z myślą o osiągnięciu porozumienia. Jest to więc pewien rodzaj działań z zakresu komunikowania się ludzi i instytucji.
(cytat, str. 26) Zarówno użycie słowa komunikacja, jak i jego etymologia pokazują, iż termin ten oznacza różnorodne sposoby budowania mniej lub bardziej trwałej wspólnoty między ludźmi. Budowana wspólnota dotyczyć może podzielanych odczuć, przeświadczeń, wartości, znaczeń, celów działania i samych działań. W pewnych sytuacjach dotyczyć ona może i wspólnej areny walki, a konstytuujące ją więzi dalekie są od przyjaźni. Wspólnota, o której mowa, tworzona może być przez przemieszczanie i łączenie osób za pomocą urządzeń telekomunikacyjnych bądź za pomocą działań językowych i innych zachowań symbolicznych, przenoszących znaczenia.
(cytat, str. 26) Komunikacja nie jest bowiem czymś istniejącym samo przez się, ale jest aspektem czy atrybutem zachowań ludzkich. Komunikować się to tworzyć mniej lub bardziej trwałe międzyludzkie więzi za pomocą języka i innych zachowań symbolicznych.
(cytat, str. 32) W toku komunikacji podejmujemy wiele wyborów. Wybieramy osobę partnera, stopień otwarcia na niego, przedmiot konwersacji, kanał komunikacji i stosowane kody. Przez mnogość obecnych aktów wyboru komunikowanie się daje więc szansę rozwoju naszych osobowych kwalifikacji.
(cytat, str. 32) Osobowy charakter komunikacji oznacza zaś, że w akcie komunikacji zaangażowane są z obu stron zdolności do świadomego i odpowiedzialnego decydowania.
(cytat, str. 32 - 33) Gdy komunikujemy się z kimś, to zwykle chcemy przekonać go do jakiegoś działania albo wpłynąć na jego wybór lub oceny. Czasem chodzi o modyfikację naszych możliwości w tym zakresie: chcemy poszerzyć wiedzę i uzyskać opinię na ważny temat, włączyć się w cudze działanie itp. W obu kierunkach zachodzi oddziaływanie na trzy najważniejsze (katechizmowe) składniki osoby: rozum, wolę i sumienie. Jest to szczególnie wyraziste w komunikacji marketingowej i w propagandzie politycznej.
(cytat, str. 34) Przyjęcie symetrii jako pożądanej cechy komunikowania się stawia nas przed wyzwaniem sprostania temu standardowi na tyle, na ile jest to możliwe. W zasadzie symetrii tkwi też uznanie, że odbiorca mojego przekazu jest osobą taką samą jak ja i że mam prawo wymagać od niego mniej więcej tego, czego sam jestem mu skłonny udzielić.
(cytat, str. 39) Celem negocjacji w sytuacjach konfliktowych "jest znalezienie rozwiązania akceptowanego przez obie strony, chociaż nie w pełni je satysfakcjonującego. W takich sytuacjach mamy do czynienia z przeświadczeniem, że aspiracje jednej strony mogą być zaspokojone tylko kosztem drugiej; przy tym nierzadko propozycje kompromisowe oceniane są przez obie strony jako dla nich właśnie krzywdzące.
(cytat, str. 39) Negocjacje handlowe wywodzą się z tego, iż "w przeszłości termin 'negocjacje' łączono z działalnością kupiecką. Jeśli nawet nie chodziło w nich o transakcję sensu stricto, to zawsze występuje w nich jej podstawowa zasada: osiąga się coś, płacąc czymś innym."
(cytat, str. 41) Komunikowanie jest zawsze tworzeniem pewnej wspólnoty stron dialogu. Tak jest również w negocjacjach, przynajmniej tych, które nie są grą pozorów. Jeśli bowiem strony postanawiają razem dokonać transakcji lub dojść do kompromisu w sprawie konfliktowej, u podstaw ich działania leży jakiś poziom wspólnych wartości i wspólnych celów.
(cytat, str. 42) Atrybuty osoby - wola, rozum, sumienie są zaangażowane w negocjacjach w wysokim stopniu. Aby negocjacje przyniosły skutek, strony muszą przejawiać wolę porozumienia. Koniecznością jest rozumny kompromis, a w wypracowaniu go trzeba uwzględnić słuszne żądania stron; w ocenie tej słuszności sumienie gra niepoślednią rolę.
(cytat, str. 42) W rokowaniach przynajmniej formalnie obowiązuje zasada symetrii. Nie można przy stole obrad przyznać jednej stronie jakichś przywilejów. Obie strony muszą mieć prawo wygłaszania opinii, a każda z nich musi być otwarta na argumenty przeciwnika i zakładać możliwość, że zostanie przez niego przekonana. Inaczej argumentowanie nie ma sensu. Oczywiście strony mogą mieć różną siłę, ale determinuje to zakres negocjowanych spraw.
(cytat, str. 43) Przyjmując, że istota komunikowania się jest budowanie wspólnoty osób, stajemy przed pytaniem o zakres owej wspólnoty. Do nas należy decyzja, czy i na ile chcemy się otworzyć przed drugą osobą. Nadmierna otwartość może zagrozić realizacji naszych celów, a nawet nam samym.
(cytat, str. 43) Zarówno przy analizie, jak i konstruowaniu przebiegu wydarzeń należy zadać kilka podstawowych pytań dotyczących w gruncie rzeczy podstawowych wyborów, przed którymi stają komunikujące się strony. Są to takie pytania jak: - Kto z kim się komunikuje? - W jakim celu? - Co jest przedmiotem uzgodnień? - W jakich warunkach i w jakim otoczeniu (gdzie? kiedy?)?
(cytat, str. 44) Poznanie partnera to nasz obowiązek wynikający zarówno z wymagań skuteczności działania, jak też z tkwiącego w samej istocie komunikacji moralnego imperatywu poważnego traktowania drugiej strony.