Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 7) Wszelkie celowe działanie, jakie prowadzi człowiek, jest z reguły działaniem w warunkach niepewności w tym sensie, że na wynik podjętej decyzji wywierają także wpływ czynniki niekontrolowane lub kontrolowane nie w pełni przez podmiot podejmujący decyzję. Owa niepewność najczęściej wiąże się z tym, że rezultaty podejmowanych decyzji dotyczą bliższej lub dalszej przyszłości, która na ogół nie w pełni jest znana.
(cytat, str. 12) W każdym procesie decyzyjnym musi występować podmiot podejmujący decyzje. Podmiot ten nie zawsze jest łatwy do określenia; może to być osoba fizyczna lub prawna - mniej lub bardziej złożona - zawsze jednak w sposób jednoznaczny trzeba umieć określić, kto w danym przypadku podejmuje decyzje.
(cytat, str. 12) W każdym procesie decyzyjnym jest określony zbiór dopuszczalnych decyzji. Jest bowiem rzeczą oczywistą, że aby można było zastanawiać się nad tym, jaką decyzję wybrać, muszą być do wyboru przynajmniej dwie wchodzące w grę decyzje. Zakładamy więc, że istnieje zbiór decyzji dopuszczalnych (tj. takich, które mogą być podejmowane) składający się z co najmniej dwóch decyzji. Zbiór ten może mieć różną liczbę elementów.
(cytat, str. 12) W ogólnym przypadku wybór jakiejś decyzji Di ze zbioru decyzji dopuszczalnych nie przesądza w sposób jednoznaczny o wyniku lub skutku podjęcia tej decyzji. Dzieje się tak dlatego, gdyż częstokroć na wynik podjętej decyzji wpływają czynniki, które nie są kontrolowane przez podmiot podejmujący decyzję. Oznacza to, że w momencie podejmowania decyzji nie jest znany podmiotowi podejmującemu decyzję stan tych czynników. Każdy możliwy stan owych czynników będziemy nazywać stanem świata zewnętrznego.
(cytat, str. 13) Cechą charakterystyczną każdego procesu decyzyjnego jest funkcja korzyści. Aby można było mówić o wyborze decyzji, trzeba wiedzieć, jaka decyzja jest lepsza, a jaka gorsza. Rozstrzyga o tym efekt - szeroko rozumiany - jaki przynosi poszczególna decyzja.
(cytat, str. 14) Cechą, którą charakteryzuje się każdy proces decyzyjny jest niepewność co do stanu świata zewnętrznego. Chodzi o to, że najczęściej w momencie podejmowania decyzji podmiot ją podejmujący nie zna stanu świata zewnętrznego, a tym samym nie może jednoznacznie określić, jaką korzyść przyniesie mu ta lub inna decyzja. W szczególnym przypadku, gdy niepewność sprowadza się do zera, model znacznie się upraszcza. Brak niepewności oznacza bowiem, że w momencie podejmowania decyzji znamy stan świata zewnętrznego.
(cytat, str. 15) Model procesu decyzyjnego charakteryzuje się za pomocą pięciu elementów: a) podmiotu podejmującego decyzję, b) zbioru decyzji dopuszczalnych D, c) zbioru stanów świata zewnętrznego Z, d) funkcji korzyści K = f(D,Z), e) niepewności co do stanu świata zewnętrznego.
(cytat, str. 15) Modele deterministyczna są - ideowo rzecz biorą - bardzo proste, bo wybór decyzji sprowadza się do wybrania tej, która zapewnia największą korzyść.
(cytat, str. 18) Wybór optymalnej decyzji, tzn. takiej, która zapewnia największą korzyść, jest szczególnie prosty w przypadku modelu deterministycznego.
(cytat, str. 18) Najstarszą zasadą wyboru optymalnej decyzji w warunkach niepewności (której idea polega właśnie na sprowadzeniu modelu podejmowania decyzji w warunkach niepewności do równoważnego mu modelu deterministycznego) jest zasada maksymalizacji spodziewanych korzyści. Polega ona na tym, że każdej możliwej decyzji przypisujemy korzyść równą spodziewanej korzyści, a następnie wybieramy tę decyzję, która zapewnia maksymalna spodziewaną korzyść.
(cytat, str. 32) Rozwiązanie procesu decyzyjnego w warunkach niepewności polegające przede wszystkim na wyznaczeniu optymalnej decyzji, może być przedstawione na odpowiednim wykresie, zwanym dendrytem, lub - jak przyjęto ten wykres nazywać w teorii podejmowania decyzji - drzewem decyzyjnym. Drzewo decyzyjne, jak zobaczymy, jest bardzo wygodnym narzędziem w analizie procesów decyzyjnych, zwłaszcza gdy procesy te charakteryzują się pewnym stopniem skomplikowania.
(cytat, str. 33) Każde drzewo decyzyjne składa się z dwóch rodzajów węzłów. Dla odróżnienia jedne z nich nazwiemy węzłami decyzyjnymi i będziemy oznaczać kwadratami, a drugie - węzłami losowymi oznaczanymi kółkami. Jeśli podmiot podejmujący decyzję znajduje się w węźle oznaczonym kwadratem, to może wybrać drogę jaką zechce, co jest równoznaczne z wyborem określonej decyzji. Jeśli zaś podmiot podejmujący decyzję znajduje się w węźle oznaczonym kółkiem, dalsza droga nie zależy od niego, lecz jest wyznaczona przez czynniki zewnętrzne.
(cytat, str. 61 - 62) Spodziewana wartość doskonałej informacji jest to różnica między maksymalną korzyścią jaką można osiągnąć przy doskonałej informacji, a maksymalną korzyścią jaką realizujemy bez posiadania informacji o stanach świata zewnętrznego poza prawdopodobieństwami a priori.
(cytat, str. 63) Posługując się zasadą minimalizacji spodziewanych strat możliwości w sposób automatyczny niejako, otrzymujemy także spodziewaną wartość doskonałej informacji. Jest tak dlatego, że - jak można to łatwo wykazać - minimalna wartość spodziewanych strat możliwości jest równa SWDI.
(cytat, str. 63) Spodziewana wartość doskonałej informacji może być - nie bez racji - nazwana kosztem niepewności. SWDI jest bowiem miarą strat czy kosztów ponoszonych w związku z tym, że decyzja jest podejmowana w warunkach niepewności.
(cytat, str. 65) Można dokładnie obliczyć wartość niepełnej (niedoskonałej) informacji, podejmując maksymalną spodziewaną korzyść, jaką jesteśmy w stanie osiągnąć posługując się niepełną informacją, od spodziewanej korzyści bez posługiwania się niepełną informacją. Oczywiście spodziewana wartość niepełnej informacji nie może nigdy przekroczyć spodziewanej wartości doskonałej informacji.
(cytat, str. 93) Bardziej współczesne ujęcie subiektywnego prawdopodobieństwa traktuje także prawdopodobieństwo jako stopień wiary (czy ufności), że dane zjawisko zrealizuje się, ale prawdopodobieństwo to dla danego zjawiska w określonych okolicznościach, jest na ogół, różne dla różnych podmiotów podejmujących decyzje.
(cytat, str. 129) Prognoza w sensie, w jakim ją rozumiemy, może być dwojakiego rodzaju: prognoza bezpośrednia i pośrednia (symptomatyczna). Przez prognozę bowiem rozumiemy wstępną informację X o stanie świata zewnętrznego.