Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 9) W stanowisku wypracowanym w czasie Międzynarodowej Konferencji Statystyki w Turystyce, zorganizowanej przez WTO w Ottawie w 1991 roku, zaleca ona, aby turystykę traktować jako "...ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, służbowych, lub innych, nie dłużej niż przez rok bez przerwy, poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, których głównym celem jest działalność zarobkowa wynagradzana w odwiedzanej miejscowości".
Słowa kluczowe:turystyka, WTO Komentarze i źródła pierwotne: Por. Terminologia turystyczna - Zalecenia WTO, Organizacja Narodów Zjednoczonych, World Tourism Organisation. Instytut Turystyki, Warszawa 1995, s. 5-7.
(cytat, str. 10) Światowa Organizacja Turystyki (WTO) wyróżnia trzy zasadnicze formy turystyki: a) krajową - obejmującą podróże mieszkańców po własnym kraju, b) przyjazdową - obejmującą przyjazdy do danego kraju osób stale mieszkających za granicą, c) wyjazdową - wyjazdy mieszkańców danego kraju za granicę. Odpowiednie połączenie tych trzech podstawowych form turystyki pozwala wyodrębnić trzy kolejne formy turystyki: a) turystykę wewnątrzkrajową - na którą składa się turystyka krajowa i przyjazdowa, b) turystykę narodową - obejmującą turystykę krajową i wyjazdową, c) turystykę międzynarodową - łączącą w sobie turystykę przyjazdową i wyjazdową.
Słowa kluczowe:Światowa Organizacja Turystyki Komentarze i źródła pierwotne: Przedstawione zależności dotyczą konkretnego kraju - jednak w myśl zaleceń WTO - mogą również odnosić się do każdego regionu geograficznego, miejscowości czy też grupy krajów (np. Unii Europejskiej)
(parafraza, str. 10 - 12) Zarówno w literaturze fachowej, jak i praktycznej działalności turystycznej funkcjonuje znacznie więcej podziałów oraz wyodrębnianych form turystyki. jednym z podstawowych, w którym zasadniczymi kryteriami są charakter przemieszczania się oraz ilość odwiedzanych miejscowości, jest podział na turystykę pobytową i turystykę wędrowną. Turystykę można podzielić także ze względu na powszechność uczestnictwa. Wyróżnia się wtedy turystykę masową, dostępną dla każdego i nie wymagającą specjalnego przygotowania, oraz turystykę kwalifikowaną wymagającą specjalnego sprzętu oraz przygotowania. Dodatkowo ze względu na czas trwania można wyróżnić turystykę krótkoterminową (weekendową oraz wyjazdy beznoclegowe)oraz długoterminową (powyżej trzech noclegów). Zarówno w mowie potocznej, jak i literaturze fachowej z zakresu turystyki funkcjonują jeszcze inne formy turystyki: - turystyka biznesowa - podróże w interesach - turystyka kongresowa - wyjazdy na konferencje, sympozja, seminaria itp. - turystyka motywacyjna - wyjazdy organizowane przez pracodawców dla swoich pracowników, które z jednej strony stanowić mogą nagrodę za rzetelną pracę lub osiągnięty sukces, a z drugiej zaś rodzaj zachęty na przyszłość - turystyka etniczna - podróże związane z miejscem pochodzenia w przeszłości, zarówno samych turystów jak i przodków - turystyka alternatywna - inaczej turystyka zrównoważona
(cytat, str. 12 - 13) TURYSTYKA ALTERNATYWNA (często używa się także terminu turystyka zrównoważona - sustainable tourism) - określenie, które wyznacza nowy sposób podejścia do turystyki, polegający ba preferowaniu takich form uczestnictwa oraz organizacji i obsługi ruchu turystycznego, który opiera się na zasadzie zrównoważonego rozwoju. jego istotą jest, aby rozwój turystyki na danym terenie odbywał się z korzyścią dla środowiska przyrodniczego, kulturowego, ludności terenów odwiedzanych, organizatorów turystyki, jak i samych turystów. Termin ten należy rozumieć jako przeciwieństwo turystyki masowej. Główną ideą turystyki alternatywnej jest kontrolowany rozwój, indywidualizacja, aktywność i wysiłek oraz poszukiwanie jak najbliższego kontaktu z ludnością miejscową.
(parafraza, str. 14 - 15) Eksperci Światowej Rady Podróży i Turystyki (WT&TC) rozgraniczają gospodarkę turystyczną i przemysł turystyczny na: - gospodarkę turystyczną ( Travel and Tourism Economy), która odnosiłaby się do tego co dotychczas nazywano przemysłem turystycznym w szerokim wymiarze. W tym znaczeniu obejmować ona powinna całą gospodarkę w tej części, która pośrednio lub bezpośrednio wiąże się z turystyką. Oznacza to, że popyt turystyczny obejmuje w tym przypadku nie tylko dobra i usługi służące organizacji i konsumpcji turystycznej, ale także inne rodzaje działalności gospodarczej, ściśle lub częściowo uzależnione od ruchu podróżniczego, które nie mogłyby się rozwijać gdyby nie turystyka. - przemysł turystyczny (Travel and Tourism Industry), który dotyczyłby tego pojęcia w węższym wymiarze i obejmował tylko produkcje dóbr i usług stricte turystycznych, związanych z: zakwaterowaniem, wyżywieniem, transportem, usługami rekreacyjnymi itp.
(parafraza, str. 19) Analizując rynek turystyczny od strony podaży, najczęściej wyróżnia się pięć zasadniczych sektorów przemysłu turystycznego: 1. Sektor bazy noclegowej 2. Sektor atrakcji 3. Sektor transportowy 4. Sektor organizacji lokalnych w obszarach recepcji ruchu turystycznego 5. Sektor organizatorów turystyki
(cytat, str. 20) ORGANIZATORZY TURYSTYKI (Tour-operators) to najczęściej duże firmy, które działają na zasadach podobnych do hurtowników w handlu. Ich działalność polega na skupowaniu w dużych ilościach (a przez to po korzystnych cenach) pojedynczych usług od bezpośrednich producentów dóbr i usług turystycznych (dostawców) oraz tworzeniu z nich kompleksowych produktów w postaci tzw. package tours, sprzedawanych po zryczałtowanej cenie.
(cytat, str. 20) ORGANIZATORZY TURYSTYKI (Tour-operators)to najczęściej duże firmy,które działają na zasadach podobnych do hurtowników w handlu. Ich działalność polega na skupowaniu w dużych ilościach (a przez to po korzystnych cenach)pojedynczych usług od bezpośrednich producentów dóbr i usług turystycznych (dostawców) oraz tworzeniu z nich kompleksowych produktów turystycznych w postaci tzw. package tours, sprzedawanych po zryczałtowanej cenie.
(cytat, str. 21) AGENCI PODRÓŻY (Travel Agent) stanowią pośrednie ogniwo w systemie dystrybucji usług turystycznych. Funkcję tę można pełnić zarówno mała firma z kilkoma pracownikami, jak również duża agencja grupująca wiele punktów sprzedaży detalicznej (tzw. Retail Agents), która zatrudnia setki osób. Mogą sprzedawać kompleksowe pakiety udostępnione im przez touroperatorów albo pojedyncze usługi otrzymane bezpośrednio od dostawców. W obu przypadkach podstawą ich zysku jest prowizja od sprzedanych imprez, otrzymywana od kontrahenta.
(cytat, str. 26 - 27) Polityka turystyczna to wszelkie działania władz państwowych mające na celu zaspokojenie potrzeb turystycznych własnego społeczeństwa, racjonalne wykorzystanie zasobów pracy i kapitału (w tym środowiska przyrodniczego i kulturowego) w sferze gospodarki turystycznej, kształtowanie optymalnych rozmiarów i struktury ruchu turystycznego oraz stwarzanie warunków do dalszego rozwoju turystyki, z uwzględnieniem jej licznych funkcji oraz związków z innymi sferami życia społecznego i gospodarczego.
(parafraza, str. 34 - 35) Polska Organizacja Turystyczna została powołana specjalną ustawą już w 1999 r., a działalność rozpoczęła 1 stycznia 2000 roku. Jako państwowa osoba prawna, przejęła ona część kompetencji zlikwidowanego wcześniej UKFiT-u w zakresie promocji turystycznej. Do głównych zadań POT należy: - promocja Polski jako kraju atrakcyjnego turystycznie, - zapewnienie funkcjonowania i rozwijania polskiego systemu informacji turystycznej w kraju i na świecie, - inicjowanie, opiniowanie i wspomaganie planów rozwoju i modernizacji infrastruktury turystycznej, - wykonywanie innych zadań powierzonych jej przez organy i jednostki, które zgodnie z ustawą współpracują z POT
(parafraza, str. 41) Bazę noclegową można zaliczyć do najważniejszych elementów zagospodarowania turystycznego, a usługi hotelarskie do podstawowych usług turystycznych umożliwiających przebywanie poza miejscem stałego zamieszkania dłużej niż jeden dzień. Zgodnie z terminologią zalecaną przez Światową Organizację Turystyki (WTO), przyjmuje się, że turystycznym obiektem noclegowym jest każdy obiekt, w którym regularnie lub sporadycznie nocują turyści. Od strony definicji przedsiębiorstwa, w tym zakładu jako jego części, zakładem noclegowym jest jednostka, w której zakwaterowanie jest działalnością podstawową lub uboczną. Przepisy ustawy, z dnia 29 sierpnia 1997 roku, o usługach turystycznych ustalają następujące kategorie dla: - hoteli, moteli i pensjonatów - pięć kategorii oznaczonych gwiazdkami, - kempingów - cztery kategorie oznaczone gwiazdkami, - domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych - trzy kategorie oznaczone cyframi rzymskimi.
(parafraza, str. 49) Stowarzyszenia turystyczne - oprócz organów administracji publicznej, przedsiębiorstw i organizacji samorządu gospodarczego, ważnym ogniwem w systemie organizacyjnym turystyki w Polsce są stowarzyszenia turystyczne. Największe stowarzyszenia, których cele i działalność statutowa związane są bezpośrednio z turystyką i które działają w skali ogólnokrajowej, to: Polskie Towarzystwo Turystyczno - Krajoznawcze, Polskie Towarzystwo Schronisk Młodzieżowych, Polskie Zrzeszenie Hoteli oraz Polskie Stowarzyszenie Campingu i Caravaningu.
(cytat, str. 55) Pilot ma prawo do: 1) prowadzenia wycieczek oraz imprez specjalnych (kongresy, zjazdy, imprezy myśliwskie itp.) na zlecenie biura podróży, 2) podejmowania decyzji w sprawach związanych z realizacją imprez zagranicznych w zakresie określonym przez biuro.
(cytat, str. 55) Zadaniem pilota jest: 1) kierowanie wycieczką oraz zapewnienie realizacji wszystkich świadczeń określonych w programie wycieczki, 2) otaczanie wszechstronną opieką uczestników wycieczki oraz zapewnienie i informacji o przepisach obowiązujących turystów, 3) przekazywanie zagranicznym turystom wiedzy o Polsce, w tym o jej dziedzictwie kulturowym i cywilizacyjnym, 4) pełnienie funkcji ANIMATORA imprezy, tzn. wzbogacenie programu o atrakcje nie przewidziane programem, ani nie zawarte w cenie, a mogące niewątpliwie uatrakcyjnić pobyt.
(cytat, str. 55) Pilot to osoba, która w ramach umowy zawartej z biurem podróży (organizatorem imprezy) uczestniczy w imprezie turystycznej, by jako przedstawiciel tego biura zapewnić jego klientom właściwą realizację usług objętych programem.
(cytat, str. 63 - 64) Rozliczenie imprezy Rozliczenie powinno nastąpić w terminie określonym przez biuro, jednak nie później niż do 3 dni po zakończeniu imprezy. Poniżej wymieniono najważniejsze dokumenty, które pilot przedstawia referentowi (ich ilość i występowanie uzależnione są od rodzaju imprezy): - voucher podpisany przez obu pilotów, - sprawozdanie i notatki służbowe, - wyliczenie kwot rachunków i limitów, - rachunki płacone przez pilota gotówką, - uaktualniona liczba uczestników, - rachunek za pracę pilota, - rachunek za przejazdy służbowe i diety, - oświadczenie podatkowe, - rozliczenie zaliczki.
(parafraza, str. 68 - 72) W trakcie imprez autokarowych sugerowane jest następujące działanie pilota: - przyjście 30 minut wcześniej na zbiórkę oraz oczekiwanie na autokar - przywitanie się z kierowcą - zabezpieczenie swojego bagażu oraz prośba do kierowcy o zajęcie się bagażem uczestników - zaznaczanie na liście nazwisk osób, które pojawiły się na zbiórce - przedstawienie siebie, kierowcy oraz organizatora wyjazdu - sprawdzenie wymaganych dokumentów uczestników - kontrola sytuacji na drodze - przekazywanie grupie informacji krajoznawczej - organizacja postojów w celach fizjologicznych - załatwianie formalności na przejściach granicznych
(parafraza, str. 74 - 75) 4 etapy odprawy w porcie lotniczym: 1) Odprawa biletowo- bagażowa: - wskazanie uczestnikom imprezy miejsca odpraw danego przewoźnika - aktualizacja listy uczestników 2) Odprawa paszportowa 3) Odprawa celna: - prześwietlenie bagażu podróżnego 4) Odprawa bezpieczeństwa - kontrola bagażu podręcznego - kontrola pasażera lotu
(cytat, str. 77) ODPRAWA CELNA w myśl obowiązu7jących przepisów - to decyzja organu celnego zawierająca rozstrzygnięcie o dopuszczeniu towaru do obrotu na polskim obszarze celnym lub do wywozu za granicę oraz wymiarze należności celnych. Decyzja taka może być wydana ustnie, chyba że na towarze wwożonym do kraju ciążą należności celne i podatkowe. W takiej sytuacji decyzja wydana jest na piśmie (dowód odprawy celnej)i zawiera ona: dane podróżnego (imię,nazwisko, adres zamieszkania), określenie towaru, stawkę celną i podatkową, pozycję taryfy celnej oraz wymierzone należności. Decyzja taka bezwzględnie winna być podpisana przez osobę ją wydającą oraz podróżnego. Od takiej decyzji zawsze przysługuje prawo wniesienia odwołania do Prezesa Głównego Urzędu Ceł w Warszawie za pośrednictwem Urzędu Celnego, który ją wydał.