Encyklopedia Zarządzania :: Negocjacje i mediacje w sferze publicznej
Przeglądanie katalogu (kliknij)
Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 19) Negocjacje są rodzajem interakcji społecznej, w której strony rozmów i innych działań podejmowanych w ramach procesu negocjacyjnego definiują i kształtują wzajemne stosunki.
(cytat, str. 21) W pewnych okolicznościach podjęcie negocjacji nie jest celowe, a nawet jest niemożliwe. Dzieje się tak dlatego, że w pewnych okolicznościach przedmiot ewentualnych rozmów należy do kategorii tzw. dóbr nienegocjowanych.
(cytat, str. 21) Prowadzenie negocjacji w sferze publicznej może się odbywać w formie rozmów dwustronnych, wielostronnych i prowadzonych pomiędzy dwiema stronami, z których przynajmniej jedna faktycznie będzie się składać z wielu podmiotów o własnych interesach.
(cytat, str. 27) Najistotniejszą kwestią jest ustalenie scenariusza negocjacji, czyli terminarza, w którym określa się porządek obrad i czas przeznaczony na omówienie poszczególnych zagadnień.
(cytat, str. 29) Mediacja zawsze przebiega w ten sposób, że mediator, którym może być jeden podmiot: osoba lub instytucja, albo zorganizowana grupa osób, występująca jako mediator, prowadzi interakcje stron mediacji.
(cytat, str. 31) Pojęciem bliskoznacznym mediacji jest pojęcie koncyliacji. Łaciński źródłosłów: conciliato - porozumienie; conciliare - jednoczyć, pojednać; concilium - zebranie, zawiera w sobie idee pojednania bez arbitralnego rozstrzygania sporu; tak też koncyliacja jest rozumiana współcześnie.
(cytat, str. 35) Mediator jest więc osobą, która jest w stanie wyjaśnić stronom możliwe prawne i faktyczne konsekwencje ich poczynań. Dzięki temu strony będą mogły zaplanować swoje działania, a także ewentualne wzajemne ustępstwa, uwzględniając korzyści i zagrożenia płynące z planowanych przez nie posunięć.
(cytat, str. 43) Można spotkać się z opiniami byłych negocjatorów, że grupa bezpośrednich negocjatorów powinna być jak najmniejsza i że należy do minimum ograniczyć biurokracje związaną z zarządzaniem negocjacjami.
(cytat, str. 45) Mediatorem może być albo organ administracji publicznej, albo sędzia bądź referendarz sądowy - w zależności od konkretnego rodzaju mediacji.
(cytat, str. 46) Mediacje mogą być prowadzone także przy wsparciu organów i pracowników obsługi, funkcjonujących zarówno w stale działających strukturach publicznych, jak też w strukturach utworzonych specjalnie na potrzeby konkretnego przypadku mediacji.
(cytat, str. 47) Należy pamiętać, że cele władz publicznych są o wiele szersze niż osiąganie doraźnego zysku i powinny być rozpatrywane w dużo dalszym horyzoncie czasowym niż chociażby życie jednego pokolenia.
(cytat, str. 62) Lobbing może być "samodzielną" formą prowadzenia negocjacji, gdy określona grupa społeczna poweźmie zamiar o przekonaniu władzy do pomysłu, któremu pragnie nadać formę aktu normatywnego, lub ewentualnie chce spowodować określone działanie władz.
(cytat, str. 62) Lobbing może być "samodzielną" formą prowadzenia negocjacji, gdy określona grupa społeczna poweźmie zamiar o przekonaniu władzy do pomysłu, któremu pragnie nadać formę aktu normatywnego, lub ewentualnie chce spowodować określone działanie władz.
(cytat, str. 67) Przedmiotem negocjacji międzynarodowych mogą być wszelkie sprawy, którymi zainteresowane jest dane państwo lub społeczność międzynarodowa albo organizacja międzynarodowa.
(cytat, str. 88) Mediacje pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą są instytucją, która ma na celu zwiększenie społecznego poczucia bezpieczeństwa obrotu prawnego i jako taka na pewno wpływa na rozwój idei społeczeństwa obywatelskiego.
(cytat, str. 97) System rozstrzygania sporów WTO jest centralnym składnikiem zapewniającym bezpieczeństwo i przewidywalność w wielostronnym systemie handlu. Służy on zabezpieczeniu praw i obowiązków członków WTO w zakresie wymienionych porozumień i wyjaśnieniu postanowień tych porozumień zgodnie ze zwyczajowymi zasadami interpretacji międzynarodowego prawa publicznego.
(cytat, str. 109) Radość można również uznać za emocję kontrolującą, gdyż indukowanie tej emocji, a także obserwacja jej ekspresji może wpływać na zachowanie się podmiotu.