Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
Organizacja wirtualna to organizacja polegająca na włączeniu wszystkich lub tylko niektórych ludzi z różnych organizacji do wspólnej gry rynkowej i jest to twór sztuczny, który bazuje na indywidualnych kompetencjach kluczowych i integruje niezależne firmy wzdłuż wspólnego łańcycha wartości.
(Mikuła B. 2001, s. 171)
Organizacje wirtualną stanowią pracownicy z różnych organizacji, którzy wspólnie realizują postawiony cel, tworząc razem całość organizacyjną.
(Wrycza S. 2010, s. 86)
System informacyjny wspierający organizację wirtualną składa się z: -Zasad komunikacji, -Oprogramowania i baz danych, -Infrastruktury informatycznej, -Administratora systemu.
(Wrycza S. 2010, s. 90)
Najważniejsze cechy organizacji wirtualnej to: -Przekraczanie granic organizacyjnych, -Rozproszenie geograficzne, -Zmieniający się uczestnicy, -Równorzędność uczestników, -Zaufanie między partnerami, -Komplementarne kluczowe kompetencje uczestników organizacji, -Brak wspólnego centrum administracyjnego. -Brak wyraźnej i stałej hierarchii (ze względu na partnerski układ uczestników sieci), -Niski stopień formalizacji, -Użycie nowoczesnych środków komunikacji.
(Wrycza S. 2010, s. 86-87)
Organizacja wirtualna jest rozwinięciem organizacji sieciowej, składającej się z mniejszych wyspecjalizowanych jednostek. Sieciowa forma organizacji opiera się nie na częściach jako takich, lecz na nawiązywanuy stosunków między częściami składowymi.
(Kowalczewski W., Nazarko J. (red.) 2006, s. 37)
"Wirtualna korporacja jest orgnizacją, która stosuje kombinację wysokiej technologii i wyszkolonych, adaptacyjnych pracowników, by zgodnie z potrzebami modyfikować swą formę w czasie rzeczywistym."
(Edvinsson L. 2001, s. 72)
Komentarze i źródła pierwotne: J.B. Taylor, Estimation and Control of a Macroeconomic Model with Rational Expectations, Econometrica 1979, vol. 47, s. 1267-1286
Organizacja Wirtualna jest dynamicznym narzędziem zarządzania, opartym na sieciach komputerowych i możliwościach korzystania z banków informacyjnych, między innymi takich, jak Internet, idealnym dla osiągania przewagi konkurencyjnej na rynku globalnym.
(Kiełtyka L. 2002, s. 434)
Organizację wirtualną niekoniecznie trzeba widzieć i utożsamiać z jednym miejscem. Niemniej jednak jest to organizacja, która funkcjonuje.
(Hesselbein F. 1997, s. 32)
"Organizacja wirtualna jest celowo stworzoną za pomocą sieci typu Internet tymczasową siecią niezależnych firm w celu zrealizowania konkretnego przedsięwzięcia przez wspólne wykorzystanie typowych dla każdej z tych firm umiejętności. Jest ona rozległa geograficznie i do współpracy wykorzystuje nowoczesną technologię informacyjną."
(Grandys A. 2000, s. 157)
"Do ważnych cech organizacji wirtualnej należy zaliczyć jej okres trwania, ograniczony do fazy osiągnięcia postawionego celu oraz zewnętrzną jednorodność strukturalną."
(Grandys A. 2000, s. 158)
Organizacja wirtualna w odróżnieniu od tradycyjnej organizacji, jest to organizacja pozorna (niewidzialna), pozbawiona tradycyjnej struktury fizycznej i zarządu. Jednakże funkcjonująca jak każda organizacja fizyczna. Koncepcja organizacji wirtualnej przejawia się w dynamicznym i elastycznym zaspokajaniu popytu abstrakcyjnego na dane produkty i usługi, wykonywane przez konkretnych producentów w określonych miejscach. Organizacja wirtualna jest zorientowana na zadania, a ich realizację powierza satelitarnym firmom o różnych specjalnościach i kompetencjach kluczowych.
(Grandys A. 2000, s. 157)
Szkoła funkcjonalna: - technologie informacyjne, - kluczowe kompetencje, - elastyczność, - rozmyte granice przedsiębiorstwa, - wirtualność stanowi atrybut każdej organizacji, - procesy biznesowe podnoszące wartość firmy, - organizacje wirtualne wykazują zdolności do uczenia się i adaptacji.
(Kasprzak T. (red.) 2005, s. 33)
Komentarze i źródła pierwotne: R. Linton, Kulturowe podstawy osobowości, s. 18, 45.
Szkoła instytucjonalna: - technologie informacyjne, - kluczowe kompetencje, - sieć należnych podmiotów prawnych, - rozmyte granice przedsiębiorstwa, - spłaszczenie struktury organizacyjne, - elastyczność, - relacje wzajemne o niższym stopniu formalności, - okresowość, czasowość, - wspólne cele biznesu, - udział w ryzyku, zasobach i wiedzy, - bazowanie na zaufaniu.
(Kasprzak T. (red.) 2005, s. 33)
Komentarze i źródła pierwotne: E.B. Tylrol, Primitive Culture, John Murray, London 1871; cyt. za: A.L. Kroeber, Istota kultury, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002, s. 152
Organizacja wirtualna - organizacja używająca technologii komunikacyjnych do koordynacji działań przestrzennie rozproszonych podmiotów wchodzących w jej skład.
(Kostera M. (red.) 2008, s. 316)
Zdaniem M. Bednarczyk powszechne zastosowanie zaawansowanych technologii informatycznych w organizacji wirtualnej umożliwia m.in. -przekraczanie granic przestrzeni i czasu w tworzeniu sieci dostawców usług ponad barierami politycznymi -wzmocnienie rzeczywistych powiązań biznesowych między centrum a siecią -zwiększenie efektu synergii sieciowej formy organizacji -tworzenie efektywnych instrumentów pozyskiwania analizy i przetwarzania informacji -przenoszenie całości lub części działań biznesowych z otoczenia rzeczywistego do otoczenia komunikacyjnego
(Brzozowski M. 2010, s. 98-100)
Tworzenie organizacji wirtualnej: -faza 0, czyli punkt wyjścia, którym jest w tym przypadku funkcjonowanie podobnych struktur organizacyjnych w różnych lokalizacjach danego przedsiębiorstwa - faza 1 wirtualizacji sprowadza się najczęściej do koncentracji określonych obszarów funkcjonalnych przedsiębiorstwa -faza 2 objawia się stworzeniem międzyorganizacyjnych systemów informacyjnych -faza 3 polega na integracji klientów lub dostawców w procesie tworzenia wartości -faza 4 skutkuje wyłonieniem się integratora organizacji wirtualnej
(Brzozowski M. 2010, s. 103-104)
Kształtowanie zaufania w działalności gospodarczej nie jest zadaniem łatwym, szczególnie w przypadku organizacji wirtualnych. Konieczne jest przy tym przestrzeganie pewnych podstawowych zasad, do których sformułowania w największym stopniu przyczynił się Ch. Handy: 1) Zaufanie nie powinno być ślepe 2) Zaufanie wymaga zarówno ciągłego uczenia się i obcowania w nowych warunkach, jak i otwartości na nową wiedzę 3) Zaufanie nie jest dane raz na zawsze i ma swoje granice 4) Zaufanie powinno być wspomagane różnymi elementami integrującymi 5) Podtrzymywanie zaufania wymaga częstych bezpośrednich kontaktów społecznych 6) Budowanie i podtrzymywanie zaufania w organizacji wymaga sprawnej kadry
(Brzozowski M. 2010, s. 87-89)