Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(cytat, str. 379) Populistyczny przywódca musi mieć charyzmę i umiejętność roztaczania aury kogoś, kto bierze sprawy w swoje ręce, a nawet powinien wykazywać cechy autorytarne. Wielu, a może większość takich przywódców ma przeszłość wojskową. Nie dowodzą oni wyższości populizmu nad wolnymi rynkami. Nie chwytają się marksistowskiego formalizmu intelektualnego. Ich gospodarcze przesłanie to prosta retoryka przyprawiana takimi słowami, jak "wyzysk". "sprawiedliwość", "reforma ziemska", a nie "PKB" czy "efektywność".
(cytat, str. 24 - 25) Wielu ludzi ma zbyt wąskie pojęcie o tym, co to znaczy być przywódcą. Gdy słyszą słowo, myślą o generale, prezydencie, premierze lub prezesie rady nadzorczej. Jest jasne, że ludzie na takich pozycjach powinni przewodzić, choć w realnym świecie w różnym stopniu udaje im się spełnić to oczekiwanie. Istota sprawy polega jednak na tym, że przywództwo nie zaczyna się i nie kończy na najwyższych szczeblach hierarchii. Przywództwo jest potrzebne wszędzie tam, gdzie każdy z nas żyje i pracuje.
(cytat, str. 58 - 59) Utalentowani przywódcy włączają dziś pracowników we wszystkie fazy procesu produkcji: projektowanie, wytwarzanie, magazynowanie, sprzedaż. Przywódca stwarza zespoły, nie wydaje rozkazów z góry. Rozumie, że pracownicy, którzy wykonują pracę, potrafią też podejmować decyzje. I wie, że ci, którzy podejmują decyzje, pracują lepiej o tych, za których ktoś inny decyduje.
(cytat, str. 118) Zadaniem przywódcy jest wykształcenie talentu i wzmocnienie ludzi w zespole. Jest to prawdziwe także na krótką metę, gdyż członkowie zespołu starają się wykonać swoje cząstkowe zadania. Ale tym bardziej jest to prawdziwe na długą metę, gdy przywódcy muszą przyjąć odpowiedzialność za życie i karierę członków zespołu.
(cytat, str. 230 - 231) Sztuka wpływania na innych wymaga umiejętności skutecznego panowania nad emocjami innych osób. Najlepsi pracownicy potrafią znakomicie wysyłać sygnały emocjonalne, co sprawia, że idealnie porozumiewają się z innymi i są w stanie porwać za sobą słuchaczy. Są oni urodzonymi przywódcami.
(cytat, str. 58) Okazało się, że najlepszych szefów odróżnia od przeciętnych zaledwie jedna zdolność umysłowa − rozpoznawanie schematów, czyli myślenie "wielkoobrazkowe", pozwalające przywódcom wyłonić z morza docierających do nich informacji te, które świadczą o znaczących trendach, i opracować strategiczny i dalekosiężny plan przyszłych posunięć.
(cytat, str. 71) Teoria dopasowanego przywódcy F. Fiedlera F. Fiedler wykazał, że jeżeli (a) przywódca ma dobre relacje z grupą podwładnych, mierzone przez poziom ich akceptacji jego działań, i (b) wysoką pozycję władzy, tzn. może karać lub nagradzać podwładnych, a (c) zadanie jest wyraźnie określone, ma jasne cele, jest niewiele sposobów osiągnięcia zamierzania i wykonania zadania, to można powiedzieć, że znajduje się on w korzystnej sytuacji. W tych warunkach Fiedler znalazł negatywne korelacje między wysokim LPC (miara podstawowej orientacji kierowniczej; LPC: Least Preferred Co – worker – najmniej akceptowany współpracownik; za pomocą tej skali mierzy się orientację na ludzi i orientację na zadania), czyli najlepsze wyniki osiągnął przywódca zorientowany na zadania. 1. W umiarkowanie korzystnych warunkach wyniki osiągają przywódcy z wysokim LPC. 2. W niekorzystnych warunkach najlepsze wyniki osiągają przywódcy z niskim LPC – zorientowani na zadania.
(cytat, str. 157) Przywódca przyszłości, lider następnego tysiąclecia będzie osobą kształtująca kulturę organizacyjną lub system wartości zorganizowany wokół określonych zasad.
(cytat, str. 253) Efektywni przywódcy w biznesie, jeżeli mają budować swoje organizacje w sposób perspektywiczny, muszą mieć umiejętność wychowywania następnego pokolenia liderów, gdyż inaczej mało prawdopodobne jest, by żywotność ich wkładu w rozwój firmy trwała dłużej niż fizyczna ich obecność.
(cytat, str. 164) Przywódca przyszłości ma pokorę pozwalającą mu przyjąć zasady oraz odwagę dostosowania się do nich, co wymaga ogromnego osobistego poświęcenia. Tu właśnie pokora, odwaga i poświęcenie to cechy charakteryzujące prawdziwego człowieka. Lubię myśleć o tej osobie jako o kimś, kto ma całą rodzinę w swoim wnętrzu: pokora i odwaga to rodzice, a prawość to ich potomstwo.
(cytat, str. 51) Największego przywódcy prawie nikt nie zna. Następnie pojawia się przywódca, którego znają i kochają. Dalej idzie przywódca, który budzi strach. Jeszcze dalej ten, którego szczerze nienawidzą. Przywódca, który ufa wybiórczo nie zdobędzie zaufania. Kiedy praca jest wykonywana bez niepotrzebnego gadulstwa Ludzie mówią: "Sami to zrobiliśmy."
(cytat, str. 93) W przywództwie zmiana nie jest działaniem ubocznym; jest jego nieodłączną częścią. Określenie jako "wielkiego przywódcy" człowieka, który pozostawił po sobie wszystko w takim samym stanie, jaki zastał, byłoby wewnętrznie sprzeczne, Przywódca może zmieniać mapę Europy, panujące w danym kraju zwyczaje przy śniadaniu albo strukturę kapitałową korporacji w przemyśle maszynowym; zawsze jednak centralną kategorią w przywództwie jest zmienianie czegoś, a przeprowadzanie zmian, zanim to zrobi ktokolwiek inny, jest twórczością.
(cytat, str. 161) Przywódca ma własną wizję, własne idee, które zapewne nie będą się dokładnie pokrywały z ideami jego poprzednika. Mógł więc zantagonizować odchodzącego przywódcę, czy przynajmniej podawać w wątpliwość jego koncepcje, wysuwać własne i, ogólnie biorąc, wywołać pewne ochłodzenie atmosfery. Potrzeba naprawdę mądrego człowieka, aby zdał sobie sprawę z tego, że taki buntownik może być lepszym następcą niż najbliższy współpracownik.
(cytat, str. 162) W istocie im odchodzący przywódca był potężniejszy, im większe odnosił sukcesy i im bardziej był podziwiany, tym trudniejsza jest sprawa jego następcy. Z reguły nikt ni chce zmian. Wszystko szło tak wspaniale, że każdy chce utrzymać stan dotychczasowy. Przez jakiś okres oczywiście da się go utrzymać. Musi upłynąć nieco czasu, zanim wpływ nowego przywódcy będzie odczuwalny. Podobnie trzeba pewnego czasu, zanim staną się widoczne skutki jego odejścia.
(cytat, str. 161) Dobry przywódca ma własna wizję tego, dokąd i w jaki sposób przedsiębiorstwo powinno zmierzać, a w jego opinii dobry następca to taki, który najprawdopodobniej będzie dążył w tym samym kierunku co on.
(cytat, str. 139) Trzeba przyznać, że przywódcy zazwyczaj odpłacają swojemu zespołowi równie wielką lojalnością jak ta, którą sami uzyskują. Jednakże przez jakiś dziwny paradoks ci, którzy są ich bliskimi współpracownikami, zawsze czują się trochę niepewnie: poszliby za przywódcą wszędzie, ale zawsze się obawiają, że mógłby ich zastąpić kimś innym. Nie mają mu jednak tego za złe.
(cytat, str. 92) Menedżer, w odróżnieniu od administratora, oczywiście nie sprzeciwiałby się tytułowi przywódcy; przywódca grupy, przywódca zespołu, przywódca programu są określeniami całkowicie do przyjęcia. Mogą przerażać administratorów, ale wielu menedżerów chętnie godzi się z pełnieniem funkcji szefa. Jednakże przywództwo, zwłaszcza na najwyższych szczeblach, w coraz większym stopniu się wiąże ze zmianą. Minęły już czasy, kiedy firma mogła przez trzy pokolenia odlewać z zyskiem żeliwne zbiorniki do ubikacji, wanny i pokrywy włazów kanalizacyjnych za pomocą tych samych trzech form. Zmiana stała się głównym przedmiotem troski naczelnego kierownictwa, a plany rozwojowe dostosowuje się do przewidywanych zmian w zamożności społeczeństwa, technice, strukturze popytu, stopie przyrostu naturalnego, zwyczajach, upodobaniach, rozkładzie populacji, podaży energii, produkcji surowców i tak dalej. W miarę jak te czynniki ulegają zmianie, odpowiednio do nich musi się też zmienić działalność firmy; zmiana zaś może przybierać tylko jedną z dwóch form:naśladowczą lub twórczą.
(cytat, str. 172) Cesarz to wyższy etap po twórczym przywódcy; to pozycja, do osiągnięcia której dąży niewielu twórczych przywódców. Cechą wyróżniającą cesarza jest umiejętność zakładania instytucji, tworzenia procedur, komitetów, organizacji i zasad polityki, wprzęgających do wspólnego celu celu najpotężniejszych i najbardziej wpływowych ludzi. Cesarz ma jeszcze jedno ważne zadanie: dobiera ludzi.