Przeglądaj katalog alfabetyczny według autorów, tytułów lub słów kluczowych. Kliknij odpowiedni przycisk poniżej, a następnie wybierz pierwszą literę nazwiska, tytułu czy słowa kluczowego.
(parafraza, str. 38 - 40) Style zarządzania: Zadowolony z siebie bufon Zadowolony z siebie bufon zwykle działa w rozwiniętym biznesie, żyjąc z bieżących i przeszłych osiągnięć. Proces podejmowania decyzji odbywa się na górze i w sposób autorytarny. Zadowolony z siebie bufon przyjmuje orientację obronną, próbując zachować swą pozycję, pieniądze i wizerunek. Sam obawia się ataku konkurencji i nie myśli o tym, jak własnym atakiem rozwścieczyć innych. Nie zawojuje rynku - chce po prostu zachować status quo. Liderzy Liderom udało się dojść do czołówki w swojej dziedzinie ze względu na jakość ich produktu, marketingu lub obsługi klienta. Zwykle istnieją dwaj lub trzej liderzy w danej dziedzinie. Podejmowanie decyzji spoczywa głównie na menedżerach średniego szczebla. Liderzy posługują się taktyką obronną i atakiem. Mają odpowiednio agresywny stosunek do rynku i siły potrzebne do rozwścieczenia konkurencji. Stanowią doskonałych "potężnych przeciwników", ponieważ zmuszają swą konkurencję do poważnego wysiłku. Nowicjusze To firmy, które robią wszystko, by dołączyć do liderów. Są aktywne, agresywne, walczą na śmierć i życie z liderami, tzn. ich zysk jest stratą liderów, a ich strata jest zyskiem liderów. Często w swoich planach marketingowych cytują swych wrogów. Decyzje zwykle podejmuje założyciel firmy lub niewielka grupa pracowników. Nowicjusze są doskonałymi kandydatami na rozwścieczycieli konkurencji, ale złymi wrogami, ponieważ nie mają wiele do stracenia. Partyzanci To małe firmy, którym udaje się przeżyć przez atak i bieg oraz bardzo silne oddziaływanie na małą populację. Atakują, bo nie mają czego bronić. Podejmowanie decyzji odbywa się w okopach, a odnoszą sukces dzięki samozaparciu. Jeśli zaatakują odpowiednią liczbę klientów, mogą nawet osiągnąć wystarczająco silną pozycję, by stanąć w szranki z nowicjuszami, liderami i bufonami.
(cytat, str. 326) Najpopularniejsze style zarządzania, to: 1. Nastawione na rezultaty menedżer organizujący pracę. 2. Motywujący, nastawiony na ludzi i relacje lider. 3. Coach rozwijający i szkolący swoich ludzi. 4. Nawiązujący zewnętrzne kontakty partner dla rynku i branży. 5. Planujący i analizujący strateg dla firmy.
(cytat, str. 329) Lidera poznamy po tym, że idą za nim ludzie. To osoba nastawiona przede wszystkim na swoich podwładnych. () jest przekonany, że jeśli stworzy dobry zespół, a potem go zmotywuje do działania, ludzie zrealizują cele biznesowe. Innymi słowy: on prowadzi ludzi, by ludzie prowadzili biznes. Taki lider umie słuchać podwładnych, zbierać ich pomysły i w oparciu o nie wyznaczać wizję rozwoju. () Jego silną stroną jest zdolność pociągania za sobą zespołu i promowanie współpracy w firmie.() Słabszą stroną lidera bywa zwykle to wszystko, co jest domeną menedżera: organizowanie, pilnowanie terminów, operacyjna efektywność.() Bywa też, że lider nie potrafi funkcjonować jako strateg: zagubiony jest w górnolotnych wizjach.
(cytat, str. 330) Definicja coacha jest znana: to człowiek, który dba o indywidualny rozwój każdego ze swoich ludzi. Szkoli ich, prowadzi indywidualne rozmowy rozwojowe, wspiera w codziennych zadaniach i dzieli się doświadczeniem. () Promuje u swoich ludzi samodzielność, wręcz wymaga jej. Pozwala też na błędy - byle nie powtarzały się wielokrotnie i stanowiły element nauki. Dzięki takiej postawie coach jest szanowany i lubiany. Ludzie czują dla niego wdzięczność za czas, który im poświęca. Dlatego starają się ciężko pracować i realizować postawione przez coacha zadania. Coach znakomicie sprawdza się na stanowiskach menedżerskich średniego i niższego szczebla. () Wadą coacha bywa brak umiejętności organizatora i menedżera.
(cytat, str. 331 - 332) Partner to ogniwo łączące firmę z jej zewnętrznym otoczeniem. Spędza mnóstwo czasu na przebywaniu poza swoim biurem.() Partner zwykle posiada wysokie umiejętności towarzyskie: nawiązywania i podtrzymywania rozmowy z obcą osobą, elokwentnej wypowiedzi, autoprezentacji, czasem nawet dyplomacji. Często motywacja dla niego jest nie tylko dobro firmy, ale i prestiż własny. () By partner był skuteczny, musi posiadać wysokie stanowisko, nawet jeśli nie jest wybitnym menedżerem i nie zarządza firmą. Jego wizytówka to jego broń - otwiera mu drogę na salony, na których warto bywać. () Gdy partner jest świadom swoich słabości i oddaje wewnętrzną władzę, firma może być dobrze zarządzana.
(cytat, str. 332) Strateg to osoba, która rozumie miejsce firmy na rynku, przewiduje zmiany tego rynku i w tym kontekście tworzy długofalowe plany rozwoju biznesu. Potrafi spojrzeć na sektor, branżę i rynek "z lotu ptaka". Nie zagłębia się wówczas w szczegóły, lecz analizuje kluczowe, najważniejsze procesy i zjawiska. Potrafi odczytać trendy wieloletnie zmiany, rozumie też makroekonomiczne zależności. Wreszcie, prawidłowo odczytuje zachowania innych podmiotów rynku: konkurentów, dostawców, odbiorców, regulatorów. () Strateg znakomicie sprawdza się na stanowiskach członka zarządu, dyrektora finansowego, doradcy strategicznego. Wszędzie tam, gdzie długofalowe planowanie i spojrzenie na całość firmy jest kluczową umiejętnością. Słabszą rolą stratega jest często umiejętność kierowania ludźmi i ich motywowania.
(parafraza, str. 43 - 44) Zastosowanie podejścia sytuacyjnego - Podsumowanie czterech stylów (zarządzania) - Nakazowy - W wysokim stopniu dyrektywny, najwłaściwszy wobec osób, które: 1. są nowymi pracownikami i wymagają nadzoru, 2. nie realizują zadań, jeśli nie są kontrolowane, czyli - nie są chętne do pracy. - Prezentujący - Dyrektywny w wysokim stopniu, wspierający. Odpowiedni wobec osób, które nie posiadają jeszcze odpowiednich kwalifikacji (zdolności, wiedzy i doświadczenia), ale które są zmotywowane, a ich menedżer chce wzmacniać ich zaangażowanie i pewność siebie. - Uczestniczący - Dla osób, które posiadają odpowiednie umiejętności i doświadczenie, lecz potrzeba im dodatkowego wsparcia w pracy dla zwiększenia ich zaufania do siebie i motywacji, (...). - Delegujący - Dla osób o wysokich umiejętnościach, doświadczonych i zmotywowanych, które wiedzą, czego chcą. Oto i oni - gracze zespołowi, którym można powierzyć zadanie i nie trzeba nimi nieustannie kierować.
(cytat, str. 153) "K. Lewin starał się stwierdzić, jak dalece style zarządzania wpływają na klimat socjalny grupy i zachowanie się poszczególnych jej członków. Charakterystyka tych stylów jest następująca: - Kierownik autokrata wyznacza i kieruje aktywnością i celami zarówno poszczególny członków, jak i całej grupy. Przydziela każdemu członkowi organizacji obszar działalności i współpracowników. Przy ocenie działalności nie można rozpoznać według jakich kryteriów jest ona dokonywana. - Kierownik demokrata troszczy się, by członkowie grupy uczynili przedmiotem dyskusji cele organizacji i aktywność poszczególnych kolegów. Przy ocenie działalności członków grupy próbuje przedstawić obiektywne podstawy wartościowania. - Kierownik uchylający się od ingerencji odgrywa rolę przyjacielską, ale zarazem pasywną i daje członkom grupy wiele swobody. Na zapytania odpowiada zgodnie z życzeniami i oczekiwaniami osoby pytającej. Często unika oceniania członków grupy w prowadzonej przez nich działalności, niezależnie od tego czyta ocena jest pozytywna, czy też negatywna."
(cytat, str. 89) Każdy menedżer w procesie zarządzania-kierowania i przywództwa posługuje się czterema podstawowymi instrumentami. Są to:
strategia, czyli główne cele organizacji i przedsięwzięcia służące do ich realizacji, a dotyczące zwłaszcza działań skierowanych na zewnątrz organizacji;
struktura organizacyjna, czyli względnie stabilny podział zadań i władzy w organizacji;
procedury operacyjne, czyli względnie stałe programy działania wewnątrz organizacji;
kultura organizacyjna, czyli utrwalony w danym środowisku pracowniczym system wartości, norm społecznych i wynikających z nich postaw i wzorów zachowań, mających znaczenie przy realizacji formalnych celów i norm organizacyjnych.
(cytat, str. 295) Wśród kadry kierowniczej można spotkać różne style (postawy) zarządzania, stad wyróżniamy m.in: -nawigatora - styl konserwatywny, dobrze działający w scentralizowanej strukturze w krótkim okresie; -bankiera - styl zachowawczy, podstawą podejmowania wszelkich decyzji jest sytuacja finansowa; -stratega - styl dynamiczny, związany z dużą samodzielnością, działający w dłuższym okresie; -gracza - styl agresywny, o dużym stopniu ryzyka, odnosi duże sukcesy zwłaszcza w początkowych fazach kreowania i wprowadzania produktu na rynek.
Sposób podejmowania decyzji przez menedżera: - autokratyczny - demokratyczny - laissez-faire
Sposób traktowania pracy przez pracownika: - styl kierowania typu X - styl kierowania typu Y
Stopień nastawienia menedżera na ludzi i na zadanie: - bierny - liberalny - autokratyczny - pragmatyczny - kompromisowy
Stopień nastawienia menedżera na ludzi i zadania oraz efektywność stylu kierowania: - misjonarz - kompromista - dezerter - autokrata - towarzyski - separujący się - zintegrowany - poświęcający się - rozwojowiec - administrator - biurokrata - życzliwy autokrata
(cytat, str. 29) Nie można powiedzieć, że bardziej efektywnym stylem kierowania jest styl autokratyczny lub styl demokratyczny, bowiem styl kierowania powinien być dostosowany do sytuacji związanej z procesem kierowania. Dlatego też najbardziej efektywnym style kierowania jest styl sytuacyjny.
(cytat, str. 120) Obowiązuje zasada, że struktury organizacyjne i style kierowania należy dostosowywać do ciągle zmieniających się sytuacji wewnątrz organizacji i w jej otoczeniu. A sposób zarządzania jest uwarunkowany aktualną sytuacją, którą kreuje technika i technologia, otoczenie społeczne, polityczne oraz kwalifikacje i motywacja personelu.
(cytat, str. 29) W celu wybrania odpowiedniego stylu zarządzania proponuje się, aby kierownicy projektu postępowali zgodnie z trzystopniowym procesem: po pierwsze, należy ocenić środowisko projektu, produkt i zadanie, których projekt dotyczy, po drugie, należy ocenić projekt pod względem niepewności, złożoności rezultatu i tempa, a ostatecznie uwzględniając powyższe czynniki, należy wybrać odpowiedni, zalecany styl zarządzania.
(cytat, str. 72) Zgodnie z wyróżnieniem trzech modeli kapitalizmu (wolnokonkurencyjny kapitalizm amerykański, europejski model społecznej gospodarki rynkowej i kapitalizm azjatycki) wyróżnia się też trzy style zarządzania: europejski, amerykański i japoński. Style te różnią się od siebie dość zasadniczo, tak jak różnią się od siebie poszczególne modele kapitalizmu, mimo wspólnych cech składających się na tzw. złoty standard. Te różne style wynikają z przyjęcia różnych orientacji w zarządzaniu, które opierają się na własnym systemie wartości, własnych zasadach i regułach działania.
(cytat, str. 169) Ukierunkowanie na osiąganie celów, które są możliwe do osiągnięcia dzięki innowacjom, pociąga za sobą zmiany w procesach zarządczych i wykonawczych. W praktyce możemy mówić o relatywnie silniejszej orientacji na procesy niż na cele bądź też odwrotnie.
(cytat, str. 213) Skuteczność stylów zarządzania jest uzależniona od możliwości koordynowania działania podsystemów technicznych i społecznych przedsiębiorstwa na rzez osiągania jego celów strategicznych.
(cytat, str. 228) ... menedżerowie powinni kłaść nacisk na relacje wsparcia, ustalać ambitne cele do osiągnięcia i grupowo podejmować decyzje, aby dojść do organizacji systemu.