Cytaty i parafrazy dla: wycena (0 - 20 z 22)

Andrzej Białas, Bezpieczeństwo informacji i usług w nowoczesnej firmie. , Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 2006, ISBN: 83-204-3155-7 (6+0)

• (cytat, str. 254 - 255) Wycena zasobów stwarza wiele poważnych problemów związanych z:
  - opracowaniem dla instytucji jednolitej metody wyceny zasobów, które z natury są bardzo różnorodne i najczęściej niemożliwe do przedstawienia w postaci kwot pienieżnych,
  -uwzględnieniem efektów propagacji i kumulacji wartości cząstkowych w modelu,
  -uwzglęðnieniem efektu obniżania się wartości na skutek powielarności zasobu lub łatwości jego odtworzenia,
  - wyrażeniem skomplikowanych i nie w pełni poznanych zależności między zasobami.
  
  Wartość zasobu zależy od:
  - kosztów nabycia i utrzymania zasobu,
  - potencjalnych szkód dla zadań biznesowych na skutek utraty wartości wyrażonych przez atrybuty zasobu.
  
Słowa kluczowe: informacja, wartość, zasoby, pomiar, wycena

Jerzy Świderski, Finanse Banku Komercyjnego. , Biblioteka Menedżera i Bankowca, Warszawa 1998, ISBN: 83-85776-33-8 (103+17)

• (cytat, str. 182) Metoda wyceny banku przez porównanie rynkowe, zwana również metodą multiplikacyjną, odzwierciedla relację ceny do różnych kategorii majątkowych i finansowych.
  
Słowa kluczowe: metoda, bank, wycena

• (cytat, str. 178) Wyceny rachunkowej aktywów i pasywów dokonuje się przy zastosowaniu:
  
• ceny nabycia, która stanowi rzeczywistą cenę zakupu składnika majątku,
  
• ceny sprzedaży netto, tj. Ceny możliwej do uzyskania w dniu bilansowym,
  
• kosztów wytworzenia składnika majątku we własnym zakresie, obejmujących m.in. koszty bezpośrednie i pośrednie,
  
• wartości nominalnej, czyli w wysokości wymaganej zapłaty.

Słowa kluczowe: aktywa, bank, pasywa, wycena

Jeffrey C. Hooke, Fuzje i przejęcia. Jak skutecznie przeprowadzić transakcję, K.E. Liber, Warszawa 1998, ISBN: 83-909502-7-8 (20+0)

• (cytat, str. 63 - 64) Analiza, wycena akcji zwykłych daleka jest od quasi-naukowej dziedziny wychwalanej z podręcznikach szkół ekonomicznych. Z czterech popularnych sposobów wyceny akcji tylko dwa mają cechy teorii naukowych - metoda wartości wewnętrznej i wartości względnej.
  1.Wartość wewnętrzna - wartość firmy jest równa wartości bieżącej netto jej dywidend.
  2.Wartość względna - wyznaczanie ceny przez porównanie cen podobnych firm.
  3.Oczekiwania rynkowe - parametry wyceny zmieniają się istotnie w zależnościom sytuacji firmy i sektora.
  4.Analiza techniczna - ceny akcji mogą zostać wyznaczone na podstawie charakteru dotychczasowego handlu nimi.
  
Słowa kluczowe: wycena

• (cytat, str. 177 - 178) Wycena przedsiębiorstw ma niewiele wspólnego z podejściem naukowym. W prawie każdej próbie oszacowania wartości firmy istnieje wiele dyskusyjnych punktów i rozsądnie myślące osoby mają wszelkie podstawy do tego, aby nie zgadzać się z przyjętymi założeniami. Co więcej, każda z podstawowych metod wyceny wykorzystywanych przez wyspecjalizowane firmy i banki inwestycyjne jest względna i nienaukowa. Ten brak kategoryczności zostawia doświadczonemu w negocjacjach nabywcy duże pole do działania.
  W konkretnych przypadkach nabywca powinien stosować metody, które reprezentują cztery podstawowe podejścia:
  1. Analiza porównywalnych spółek publicznych (comparable public companies analysis) - rozpatrywaną jednostkę porównuje się z innymi firmami z branży. Wartość firmy można wtedy odnieść do konkretnych liczb, jak dochód netto, EBIT czy wartość księgowa. Dla wielu gałęzi typowe jest uzależnianie wartości firmy od wskaźników operacyjnych, jak zdolność produkcyjna, zasoby bogactw naturalnych lub liczba subskrybentów.
  2. Analiza porównywalnych transakcji (comparable merger transactions analysis) - szacunkowa wartość kandydata jest konfrontowana z ceną zapłaconą w zbliżonych transakcjach.
  3. Analiza zdyskontowanych strumieni pieniężnych (discounted cash flow analysis) - prognozy przyszłych zysków sprzedawcy są wyrażane w obecnej wartości i porównywane z ceną zakupu.
  4. Analiza wykupu wspomaganego dźwignią (leverage buyout analysis) - cena w tym przypadku kalkulowana jest według założeń podobnych do tych z metody dyskontowej. Struktura kapitałowa wspomaganego wykupu jest następnie nakładana na strukturę kandydata i wymagająca z tego najwyższa akceptowalna cena porównywana jest z minimalną oczekiwaną przez sprzedającego kwotą.
  
Słowa kluczowe: wycena

Leif Edvinsson, Kapitał intelektualny. , Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN: 83-01-13509-3 (32+4)

• (cytat, str. 49) "Jednym z celów procesu wyceny jest naświetlenie nietypowych kombinacji wskaźników, ale przydatnej, nowej perspektywy."
  
Słowa kluczowe: wycena
Komentarze i źródła pierwotne: Hedge Funds. Too Clever by Half, The Economist 2005, 14 May

Andrzej Fierla, Opcje na akcje. , Difin, Warszawa 2004, ISBN: 83-7251-402-X (18+8)

• (cytat, str. 103 - 104) Podstawowe metody wyceny
  Najbardziej znanym i najczęściej stosowanym modelem wyceny opcji na akcje jest model Blacka-Scholesa. Dużą rolę odgrywają także jego rozwinięcia oraz model dwumianowy (dwudzielny, drzewa dwumianowego, ang. binomial model).
  Od ponad 100 lat problem wyceny opcji był analizowany, niestety początkowo bez. powodzenia, przez wielu badaczy, Podstawową przyczyną porażek były próby obliczania premii na podstawie możliwego zarobku spekulacyjnie nastawionego nabywcy opcji. Fisher Black i Myron Scholes wykorzystali inne podejście. Potraktowali opcje na akcje rodzaju europejskiego jako instrument finansowy, którego wystawca zabezpiecza swoją pozycję poprzez nabycie (w przypadku wystawiania opcji kupna) albo krótką sprzedaż (w przypadku wystawiania opcji sprzedaży) odpowiedniej liczby akcji. Odpowiednio skonstruowany portfel arbitrażowy powinien wystawcy zapewnić dochód równy stopie procentowej wolnej od ryzyka kredytowego. Podobne założenia były wcześniej wykorzystywane do wyceny symetrycznych instrumentów pochodnych. Jednak zastosowanie ich do wyceny opcji wymagało dodatkowego uwzględnienia dorobku teorii procesów probabilistycznych, a uzyskane wzory nie są tak proste jak w przypadku kontraktów terminowych forward oraz kontraktów terminowych futures.
  
Słowa kluczowe: wycena

Bogusz Mikuła, Organizacje oparte na wiedzy. , Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 2006, ISBN: 8372523029 (266+18)

• (cytat, str. 196) proces wyceny KI:
  - osadzenie języka wiedzy i KI w strategii,
  - przegląd istniejącego systemu oceny działalności w celu stwierdzenia w jakim stopniu adresowany jest on do Ki i wiedzy,
  - budowanie modelu KI właściwego dla potrzeb organizacji,
  - dobór miar do każdej z kategorii składowej KI - zaleca się stworzenie 3-5 kategorii grup składowych i dla nich wybranie 10-15 miar,
  - dobre miary są zrozumiałe, praktycznie przydatne i pozwalające przewidywać przyszłość,
  - integracja wskaźników z układem celów zarządzania i raportowania,
  - odszukanie prostych miar, które mogą być zastosowane do porównania jednostek organizacyjnych,
  - uzyskanie doświadczenia pozwalającego poprawnie interpretować wyprowadzone miary przepływów i pojąć czas opóźnień, przyczyny i skutki oraz konwerscję kapitału ludzkiego i strukturalnego,
  - regularny przegląd miar, co staje się częścią procesu uczenia się o tym, jak wiedza wspiera strategię,
  - po zdobyciu doświadczenia rozpoczęcie, raportowania.
  
  Zasady doboru kryteriów oceny:
  1) metoda pomiaru powinna być jak najprostsza,
  2) należy mierzyć to, co jest istotne z punktu wiedzenia strategii przedsiębiorstwa,
  3) należy mierzyć działania prowadzące do stworzenia majątku intelektualnego.
  
Słowa kluczowe: zasady, kryteria, ocena, kapitał intelektualny, pomiar, wycena, etapy

Tomasz Maślanka, Przepływy pieniężne w zarządzaniu finansami przedsiębiorstw. , C.H. Beck, Warszawa 2008, ISBN: 978-83-255-0239-3 (59+2)

• (cytat, str. 94) Wśród metod dochodowych wyceny najczęściej wymienia się metody:
  -oparte na zdyskontowaniu przyszłych wolnych przepływów pieniężnych,
  -oparte na dyskontowaniu zysków (zysk w ujęciu księgowym, czyli zysk netto lub zysk operacyjny oraz zysk ekonomiczny – ekonomiczna wartość dodana, EVA),
  -oparte na dyskontowaniu dywidend.
  
Słowa kluczowe: zysk, EVA, przepływy, wycena, metody

• (cytat, str. 93) Najczęściej metody wyceny dzieli się na trzy główne grupy:
  -majątkowe (oparte na wycenie aktywów;asset based methods),
  -dochodowe (income approach),
  -mieszane.
  
Słowa kluczowe: wycena, metody

Anna Dębska-Rup, Rachunkowość Finansowa. , Krakowska Szkoła Wyższa, Kraków 2009, ISBN: 978-83-7571-030-4 (62+0)

• (cytat, str. 148) Kapitały wycenia się zarówno w bieżącej ewidencji prowadzonej na kontach księgi głównej i w księgach pomocniczych, jak również na koniec roku obrotowego do bilansu w wartościach nominalnych. W związku z tym wartość nominalna akcji czy też udziałów nie oddaje ich rzeczywistej wartości. Ta różnica pomiędzy wartością nominalną udziałów (akcji) i ich rzeczywistą wartością szczególnie jest wysoka w długich okresach występowania w gospodarce procesów inflacyjnych. W odniesieniu do wyceny akcji i udziałów w spółkach kapitałowych można stosować różne metody wyceny odzwierciedlające ich rzeczywistą wartość. Księgowa wycena wartości udziałów (akcji) polega na ich wycenie według wartości aktywów netto przypadających na jeden udział (akcję). Aktywa netto oznaczają wartość aktywów ogółem pomniejszonych o zobowiązania jednostki, co oznacza, że aktywa netto równe są sumie kapitałów własnych. W przypadku notowania akcji na regularnych rynkach (giełdy papierów wartościowych) podstawą ich wyceny są ceny rynkowe.
  
Słowa kluczowe: kapitał, wycena

• (cytat, str. 104) Wycena zapasu rzeczowych składników aktywów obrotowych, jak również ustalenie wyniku finansowego działalności, zależy od przyjętych przez jednostkę gospodarczą i stosowanych metod wyceny rozchodu (zużycia łub wydania do sprzedaży) jednakowych ze względu na podobieństwo lub przeznaczenie składników majątku obrotowego, których ceny zakupu lub koszty wytworzenia są zróżnicowane. Przepisy art. 34. ust. 4. ustawy o rachunkowości dopuszczają następujące metody obliczania wartości rozchodu składników majątku obrotowego:
  1.Według przeciętnych cen, ustalonych w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika majątku.
  2.Przyjmując, że rozchód składnika majątku wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników majątku, które jednostka nabyła (wytworzyła) najwcześniej. W literaturze rachunkowości na oznaczenie tej metody wyceny rozchodu stosuje się skrót angielskiego wyrażenia FIFO (first in - first out, pierwsze weszło - pierwsze wyszło).
  3.Przyjmując, że rozchód składnika majątku wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników, które jednostka nabyła najpóźniej. Tą metodę oznacza się LIFO (last in - first out, ostatnie weszło - pierwsze wyszło).
  4.W drodze szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów) tych składników majątkowych, które dotyczą ściśle określonych przedsięwzięć, niezależnie od daty ich zakupu (wytworzenia).
  
Słowa kluczowe: aktywa, wycena

• (cytat, str. 69) Zasady wyceny bilansowej aktywów finansowych określają przepisy art. 28. ust. 1. ustawy o rachunkowości. W myśl tych przepisów wycenia się:
  -udziały w innych jednostkach oraz inwestycje w aktywa finansowe zaliczone do aktywów trwałych - według ceny nabycia, pomniejszonej o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości lub według wartości godziwej, wartość w cenie nabycia można przeszacować do wartości w cenie rynkowej,
  -udziały w jednostkach podporządkowanych - według zasad określonych wyżej, z tym, że udziały zaliczane do aktywów trwałych mogą być wycenione metodą praw własności,
  -inwestycje krótkoterminowe - według ceny (wartości) rynkowej albo według ceny nabycia lub ceny (wartości) rynkowej, zależnie od tego, która z nich jest niższa, co należy rozumieć jako wybór metody wyceny pomiędzy wartością rynkową albo mniejszą z dwóch wartości ceny rynkowej i ceny nabycia; inwestycje krótkoterminowe, dla których nie istnieje aktywny iynek wycenia się w wartości godziwej określonej w inny sposób.
  
Słowa kluczowe: aktywa, wycena

• (cytat, str. 41) Definicję środków trwałych w budowie przedstawiono w art. 3 ust. 1. pkt 16. ustawy o rachunkowości, jako środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Środki trwałe w budowie są zaliczane do aktywów trwałych. W bilansie wykazuje się je w pozycji aktywów A.II.2. Środki trwałe w budowie.
  
  Jednostki mogą pozyskiwać środki trwałe poprzez zakup lub drogą otrzymania na podstawie innej umowy cywilno-prawnej gotowych, zdatnych do użytku urządzeń i innych przedmiotów materialnych posiadających cechy środków trwałych, jak również w wyniku ponoszenia nakładów na budowę środków trwałych w określonym czasie. Proces budowy środków trwałych jest rozłożony w czasie i składa się z wielu operacji, co powoduje konieczność prowadzenia wyodrębnionej ewidencji kosztów budowy. Ewidencję tę prowadzi się na koncie "Środki trwałe w budowie". Zasady ewidencji na tym koncie wynikają z przyjętych metod wyceny środków trwałych w budowie. Taką wycenę przeprowadza się w oparciu o metody ustalania ceny nabycia lub kosztów wytworzenia środków trwałych w budowie, które określono w art. 28. ust. 8. ustawy o rachunkowości. W myśl tego przepisu, cena nabycia i koszt wytworzenia środków trwałych w budowie, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych obejmuje ogół kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, w tym również koszt:
  
  -niepodlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy,
  -obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich finansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu.
  
Słowa kluczowe: środki trwałe, wycena

• (cytat, str. 31) W ewidencji szczegółowej prowadzonej w księgach pomocniczych dla każdego środka trwałego podaje się informacje charakteryzujące i identyfikujące środek trwały oraz jego symbol kwalifikacji według KŚT. Zbiór wszystkich kont środków trwałych księgi pomocniczej stanowi księgę inwentarzową środków trwałych. Do ewidencji środków trwałych w księdze inwentarzowej wprowadza się na poszczególne konta środki trwałe jako odrębne obiekty inwentarzowe, wykorzystując klasyfikację środków trwałych. W niektórych przypadkach mogą wystąpić trudności w identyfikacji oddzielnych obiektów inwentarzowych środków trwałych, co może dotyczyć zespołów urządzeń współpracujących. Przyjmuje się, że oddzielnym obiektem inwentarzowym środka trwałego jest urządzenie stanowiące funkcjonalną całość, więc urządzenia peryferyjne należy zaliczać do jednego obiektu inwentarzowego łącznie z urządzeniem głównym, np. zestaw komputerowy, w skład którego wchodzi drukarka, monitor. Ustalenie obiektów inwentarzowych ma wpływ na wielkość obciążeń podatkowych. Urządzenia o wartości jednostkowej nie wyższej niż 3500 zł podlegają jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do użytku, zgodnie z przepisami podatkowymi. Jeśli kilka urządzeń o jednostkowych wartościach nie wyższych niż 3500 zł stanowi funkcjonalną całość np. zestaw komputerowy - to jako cały zespół urządzeń, stanowiący jeden obiekt inwentarzowy - będzie miał wartość wyższą niż 3500 zł i zostanie objęty amortyzacją rozłożoną w czasie, co w konsekwencji spowoduje odroczenie terminu wystąpienia kosztów uzyskania przychodu z tytułu amortyzacji.
  
Słowa kluczowe: środki trwałe, wycena

Małgorzata Porada-Rochoń (red.), Restrukturyzacja przedsiębiorstw w procesie adaptacji do współczesnego otoczenia. Perspektywa międzynarodowa, Difin, Warszawa 2009, ISBN: 978-83-7641-056-2 (18+4)

• (parafraza, str. 61) Analiza due diligence stanowi fazę poprzedzającą wycenę przedsiębiorstwa lub jego składników majątkowych, umożliwia rozpoznanie ryzyka związanego z transakcjami oraz identyfikuje potencjalne efekty synergii.
  
Słowa kluczowe: wycena

Wiesław Dębski, Rynek finansowy i jego mechanizmy. podstawy teorii i praktyki, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007, ISBN: 978-83-01-14893-5 (80+0)

• (cytat, str. 252) Wycena obligacji to proces ustalenia jej wartości, która porównana z bieżącą ceną rynkową pozwala inwestorowi podjąć decyzję, czy przy wymaganej przez niego stopie zwrotu warto tę obligację zakupić.
  
Słowa kluczowe: wycena

David Davis, Zofia Wiankowska-Ładyka (red.), Sztuka zarządzania finansami. , Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1993, ISBN: 8301110872 (47+12)

• (parafraza, str. 69) Metody wyceny materiałów:
  1.Cena rzeczywista zakupu,
  2.Pierwsze weszło, pierwsze wyszło (FIFO),
  3.Średnia cena,
  4.Cena normatywna.
  
Słowa kluczowe: metoda, materiał, wycena

Jan Czekaj, Zbigniew Dresler, Zarządzanie finansami przedsiębiorstw. Podstawy teorii, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, ISBN: 83-01-12523-3 (49+16)

• (parafraza, str. 67) Metody oceny efektywności przedsięwzięć inwestycyjnych:
  - okres zwrotu nakładów,
  - księgowa stopa dochodu,
  - teraźniejsza wartość netto,
  - wewnętrzna stopa zwrotu,
  - wskaźnik zyskowności
  
Słowa kluczowe: wycena

Ryszard Borowiecki, Mirosław Kwieciński (red.), Zarządzanie zasobami informacji w przedsiębiorstwie. Ku przedsiębiorstwu przyszłości, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa 2001, ISBN: 83-204-2713-4 (11+12)

• (cytat, str. 83) "Wycena polega na dokonaniu pomiaru wartościowego przedsiębiorstwa i jego składników majątkowych oraz efektów ekonomicznych podjętych decyzji o takim stopniu jakości, który zapewni odbiorcom tych informacji możliwość oceny efektów działań podjętych w przeszłości i wyboru najkorzystniejszego wariantu decyzji w przyszłości."
  
Słowa kluczowe: wycena