Cytaty i parafrazy dla: ekologia (0 - 18 z 18)

Wąsowicz M. (red.), Gospodarowanie zasobami środowiska, Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, Warszawa 2011

• Funkcjonowanie systemów ekonomiczno-ekologicznych powinno być podporządkowane koncepcji zrównoważonego rozwoju. Wymaga to już na wstępie:
  -ustalenia postulowanej jakości środowiska naturalnego, którą powinno się utrzymywać;
  -określenia granic dopuszczalnego korzystania ze środowiska, będącego pochodną zdolności środowiska przyrodniczego do samooczyszczania, i ograniczonej możliwości poboru jego bogactw;
  -ścisłego przestrzegania zasad i norm ekologicznych, które zapewniłyby w sposób ciągły wymaganą wysoką jakość środowiska naturalnego - stanowiącą ważny cel procesu gospodarowania.
  (Wąsowicz M. (red.) 2011, s. 36)

• Obecnie ekologię, której znaczenie ciągle rośnie, definiuje się następująco: ekologia - to nauka biologiczna o strukturze i funkcjonowaniu żywej przyrody, obejmująca całość zjawisk dotyczących wzajemnych zależności między organizmami (i zespołami organizmów) a ich żywym i martwym środowiskiem . Jest to więc, inaczej mówiąc, nauka o zasobach, siłach, strukturze i funkcjonowaniu środowiska przyrodniczego oraz zasadach właściwego korzystania z niego przez człowieka.
  (Wąsowicz M. (red.) 2011, s. 25)

• Swoją nazwę ekologia zawdzięcza żyjącemu w XIX wieku uczonemu niemieckiemu (biolog, z wykształcenia morfolog) Ernstowi Haecklowi (1834-1919). Był on także autorem prac popularnonaukowych, przetłumaczonych na język angielski, takich jak: „Dzieje utworzenia przyrody” (The History of Creation), „O pochodzeniu człowieka ze stanowiska dzisiejszej wiedzy” (The Evolution of Man), w których chciał m.in. wskazać na jedność przyrody. Termin „oecologie” jako pierwszy wprowadził do literatury właśnie Ernst Haeckel, w pracy „Generelle Morphologie” z 1866 roku. Określenie to miało sygnalizować interakcje, jakie zachodzą między organizmami a środowiskiem . Wyodrębnił on ekologię z nauk przyrodniczych (w 1869 roku), określając ją jako „naukę o środowisku człowieka i prawach nim rządzących”.
  (Wąsowicz M. (red.) 2011, s. 24)

Rubaszkiewicz J., Ochrona środowiska w wymiarze międzynarodowym i krajowym, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Cła i Logistyki, Warszawa 2008

• Pojęcie ery ekologicznej powstało podczas konferencji w Rio de Janeiro w 1992 r. Sformułowano wówczas nową wizję rozwoju świata, bazującą na założeniach zrównoważonego rozwoju, w której głównym problemem była odpowiedzialność człowieka za przyrodę. Przyjęto wówczas, że wiek XXI będzie początkiem ery ekologicznej. W związku z tym potrzebna będzie mądrość ludzi w transformacji świata ku bezpieczeństwu ekologicznemu. Niezbędne jest więc przekonanie społeczeństw, że na nich spoczywa obowiązek tworzenia nowego porządku w przyrodzie, tworzenie nowej hierarchii wartości oraz wzorców zachowań. Należy zatem podjąć trud rozwiązywania problemów ekologicznych, by obecne i przyszłe pokolenia mogły współistnieć w harmonii z przyrodą.
  (Rubaszkiewicz J. 2008, s. 136)

• Polityka ekologiczna to świadoma i celowa działalność państwa, która polega na racjonalnym kształtowaniu środowiska przyrodniczego, poprzez jego użytkowanie i ochronę, zgodnie z założeniami zrównoważonego rozwoju.
  (Rubaszkiewicz J. 2008, s. 108)

Paliwoda-Matiolańska A., Odpowiedzialność społeczna w procesie zarządzania przedsiębiorstwem, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2009

• Nowoczesne techniki i metody zarządzania pozwalają na integrację kwestii ekologicznych i społecznych w wewnętrzne procesy zarządzania. To umocnienie opiera się na:
  - wdrażaniu zintegrowanych systemów zarządzania,
  - wdrażaniu ekologicznych i społecznych przedsięwzięć (w tym na przykład wymiana technologii na przyjazną środowisku),
  - przeprowadzaniu wstępnej oceny oddziaływania na środowisko naturalne i społeczeństwo (na przykład przestrzeganie norm z zakresu ochrony środowiska),
  - ekologizacji produktów i usług na etapie ich projektowania,
  - ekologizacji procesów produkcyjnych i eksploatacji urządzeń,
  - oddziaływaniu na wykonawców i podwykonawców,
  - monitorowaniu wpływu przedsiębiorstwa na środowisko naturalne i społeczeństwo.
  (Paliwoda-Matiolańska A. 2009, s. 108-109)

Malara Z., Przedsiębiorstwo w globalnej gospodarce, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006

• Ujęcie kompleksowe oznacza, że przedsiębiorstwo jako część natury i jej porządku systemowego musi prowadzić działalność, której zamiarem jest uzyskanie efektywnej symbiozy z biosferą.
  Wynika stąd, że przedsiębiorstwa globalnej gospodarki muszą przestrzegać reguł gry obowiązujących w przyrodzie, z których najistotniejsze w prowadzeniu działalności gospodarczej wydają się:
  1) zasada integracji, oznaczająca, że globalne przedsiębiorstwo jako uczestnik ekosystemu stanowi jego ważną część i mechanizm regulacji, korygując w ten sposób swoje zachowania na podstawie sygnałów płynących z otoczenia, tak aby podtrzymywać posiadaną w układzie harmonię;
  2) zasada równowagi, która wymusza optymalizowanie sprawności w ekosystemie pod kątem realizowanych funkcji, co sprawia, że sam układ pozostaje w rów¬nowadze, uzyskując większą elastyczność i zdolność dostosowywania się do zmian zachodzących w otoczeniu;
  3) zasada adaptacji, której przestrzeganie oznacza nie eliminowanie elementów i części niesprawnych i utrudniających funkcjonowanie, lecz ich przystosowywanie do pełnienia nowych funkcji tak, aby mogły one wypełniać pożyteczne zadania;
  4) zasada symbiozy, która przewiduje, że w ekosystemie jest miejsce na funkcjonowanie struktur zróżnicowanych pod względem form własności, charakteru i rodzaju działalności, wielkości, zdolności przystosowywania się, kapitału, rynku itp.;
  5) zasada ewolucji, która uwzględnia konieczność doskonalenia i rozwoju jako naturalnego wymogu funkcjonowania w ekosystemie. Oznacza to, że przedsiębiorstwo nie będzie zdolne przetrwać, jeżeli nie podejmie działań, których zamiarem jest doskonalenie swojej struktury wewnętrznej oraz warunków funkcjonowania.
  (Malara Z. 2006, s. 176-177)

• Przedsiębiorstwo o globalnych aspiracjach, opracowując strategie uwzględniające aspekty ekologiczne - zależnie od potencjału i zdolności konkurencyjnej, sięga po rozmaite rozwiązania mieszczące się w wiązce utworzonej przez cztery rodzaje strategii cząstkowych, wyznaczających późniejszy stosunek przedsiębiorstwa do problemów ochrony środowiska. Są to:
  a) strategia ofensywna (agresywna, aktywna), uwzględniająca sięganie do wszelkich środków, także finansowych, np. kredytów, służących poprawie technologii wytwarzania, re-modelingu struktury wewnętrznej przedsiębiorstwa w taki sposób, aby procesy i funkcje przedsiębiorstwa uwzględniały zadania związane z ochroną środowiska i sprzyjały tworzeniu kultury ekologicznej jako ważnej części kultury organizacyjnej przedsiębiorstwa;
  b) strategia innowacji, odnoszona na ogół do zmian w obszarze techniki i technologii, czyniących zadość wymaganiom ochrony środowiska, chociaż uwzględniająca również zmiany w sferze rynku (marketingu) oraz zarządzania, których zamiarem jest ograniczanie negatywnego oddziaływania na środowisko naturalne;
  c) strategia wycofania (defensywna), której wynikiem jest świadome i konsekwentne wycofywanie z rynków produktów niespełniających kryteriów ekologicznych, z równoczesnym modyfikowaniem procesów wytwórczych i organizacyjnych w taki sposób, aby podnosić ich atrybuty ekologiczności;
  d) strategia nieingerencji (bierna, adaptacyjna), która ogranicza się do przestrzegania wyłącznie tych regulacji, które służą ochronie środowiska i nie zagrażają funkcjonowaniu przedsiębiorstwa, np. tych, które narażają przedsiębiorstwo na utratę reputacji na rynku.
  (Malara Z. 2006, s. 278)

Szymańska A., Public relations, Unimex, Wrocław 2004

• Podejmowanie działań public relations związanych z ekologią obejmuje:
  - wyraźne wyróżnienie w wizji i misji firmy akcentów ekologicznych,
  - kształtowanie pozytywnych relacji z otoczeniem, w rezultacie postrzegającym firmę jako przedsiębiorstwo niezagrażające środowisku naturalnemu,
  - prowadzenie działań lobbingowych oraz inicjowanie regulacji prawnych w tym zakresie,
  - dostrzeganie w podejmowaniu działań na rzecz ochrony środowiska nowych możliwości rynkowych.
  (Szymańska A. 2004, s. 315)

Gregory A. (red.), Public relations w praktyce, Wydawnictwo Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków 1997

• Public relations mogą odegrać kluczową rolę w procesie zarządzania aż w dwóch aspektach radzenia sobie ze sprawami ekologii. Po pierwsze: jest to antena, dzięki której zarząd otrzymuje informacje i może śledzić zmianę postaw społecznych wobec bieżących problemów środowiska. Po drugie: public relations w znacznym stopniu mogą ułatwić komunikację oraz zaprezentowanie klientom docelowym i szerszemu otoczeniu polityki ekologicznej przedsiębiorstwa.
  (Gregory A. (red.) 1997, s. 167)

Lenart W., Rola konsultacji i negocjacji społecznych w procedurze uzgadniania inwestycji zmieniających środowisko, EKO-KONSULT, Gdańsk 2000

• Znana powszechnie jest niechęć społeczeństwa do lokalizowania inwestycji, które są konieczne do rozwiązywania podstawowych problemów ekologicznych w gminie (oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, spalarnie) lub też zakładów prowadzących działalność gospodarczą, zarazem korzystających ze środowiska naturalnego (np. stacji paliw, ubojni, lakierni, warsztatów samochodowych itp.).
  ()
  Warto zadać pytanie: co jest tego przyczyną? A oto odpowiedzi na to pytanie:
  1. Niedoinformowanie społeczeństwa o prawie uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym związanym z lokalizowaniem inwestycji ().
  2. Nie informowanie społeczeństwa o rzeczywistym wpływie planowanej inwestycji na stan środowiska naturalnego.
  (Lenart W. 2000, s. 35)

• Generalnie wyróżnia się trzy zasadnicze style negocjowania: styl rywalizacyjny, kooperacyjny i rzeczowy. Styl rywalizacyjny warto zastosować, gdy mamy oczywistą przewagę nad naszym partnerem. Jednak i w tym wypadku decyzja powinna zależeć od wagi problemu będącego przedmiotem sporu. Wiele problemów ekologicznych może być rozwiązanych tylko przy współudziale społeczeństwa, stąd konieczność utrzymywania stałych kontaktów między potencjalnymi przeciwnikami. Usztywnienie stanowisk - typowe dla tego stylu negocjacji może doprowadzić do zerwania rozmów, zaniechania współpracy i eskalacji konfliktu. ()
  W przypadku, gdy nadrzędnym celem jest porozumienie, to zalecany jest kooperacyjny styl prowadzenia negocjacji. ()
  Styl rzeczowy (zadaniowy) przyjęty podczas negocjacji pozwala na wspólne rozwiązywanie problemów. Celem jest rozsądny wynik uzyskany sprawnie i w dobrej atmosferze. Zakłada się, że rozwiązanie problemu jest ważniejsze od przedmiotu sporu.
  (Lenart W. 2000, s. 94)

• Media odgrywają dominującą rolę w procesie uspołecznienia problemów ekologicznych. Informacje przekazywane w środkach masowego przekazu poddane są siłą rzeczy niezbędnym skrótom związanym z formą przekazu medialnego. Z jednej strony utrudnia to wyjaśnienie złożonych czasami uwarunkowań danego zjawiska uznanego za problem ekologiczny. Z drugiej strony jednak zasięg współczesnych mediów (TV, radio, Internet) pozwala na szybkie dotarcie do wielu odbiorców jednocześnie. Dlatego też umiejętne korzystanie oraz współpraca z mediami pomaga zarówno decydentom jak i rzecznikom pozostałych grup i organizacji (w tym także podmiotów gospodarczych) "upublicznienie" wybranych faktów oraz forsowanie preferowanych rozwiązań.
  (Lenart W. 2000, s. 92)

• Instytucje naukowe powołane są m.in. po to aby tworzyć propozycje teoretycznych rozwiązań problemów ekologicznych. Odwołanie się do autorytetu nauki pozwala na łatwiejsze rozwiązywanie sytuacji uznanych za "problematyczne". Co ważniejsze przedstawiciele świata nauki - autorytety w danej dziedzinie, pełnią rolę ekspertów. Ich zadanie polega m.in. na rozstrzyganiu kwestii spornych. Dlatego też w procesie "uspołeczniania" problemów ekologicznych strony konfliktu często dążą do naukowego zalegitymizowania swoich racji.
  (Lenart W. 2000, s. 92)

• Rozwój gospodarczy kraju oznacza m.in. modernizacje i rozwój infrastruktury na terenie poszczególnych jednostek administracyjnych samorządu terytorialnego - gmin, powiatów, województw. Jednakże realizacja poszczególnych celów rozwojowych - w tym konkretnych projektów inwestycyjnych niesie za sobą ryzyko wystąpienia poważnych konfliktów społecznych związanych z tzw. problemami ekologicznymi.
  Z problemem ekologicznym mamy do czynienia w sytuacji, gdy znaczące grupy społeczne, takie jak: organizacje ekologiczne, instytucje naukowe, elity polityczne, media "uznają" pewne działania i ich konsekwencje za niekorzystne dla stanu środowiska przyrodniczego.
  (Lenart W. 2000, s. 88)

Galata S., Sztuka zarządzania organizacjami, Difin, Warszawa 2006

• Strategia ekowydajności - sprowadza się ona w zasadzie do spostrzeżenia, że firma może oszczędzać środki, oszczędzając środowisko. Na przykład pieniądze oszczędzone na ograniczaniu zużycia mediów (prąd, gaz, woda, substytucja surowcowo-materiałowa itp.) trafiają bezpośrednio do ostatecznego wyniku finansowego. Jednak to, że środki w ten sposób zgromadzone są na ogół reinwestowane w nowe projekty sprawia, że w skali całego systemu strategia ekowydajności jest mało efektywna.
  (Galata S. 2006, s. 206)

Niestrój R. (red.), Tożsamość i wizerunek marketingu, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2009

• Marketing zorientowany na ekologię został po raz pierwszy zdefiniowany wcześnie, bo w 1976 r., jako wszelka marketingowa aktywność, która może przyczynić się do znalezienia remedium na problemy środowiska.
  (Niestrój R. (red.) 2009, s. 348)

Stabryła A. (red.), Zarządzanie rozwojem organizacji w społeczeństwie informacyjnym, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie, Kraków 2008

• (Wąsikiewicz)
  ... pod pojęciem zrównoważonego rozwoju rozumie się racjonalnie zorganiziowany i dostosowany do warunków i wymogół środowiska naturalnego sposób prowadzenia działalności gospdoarczej, który nie naruszając w sposób trwały i nieodwracalny tego środowiska, umożliwia zaspokojenie potrzeb bytowych zarówno obecnego, jak i przyszłych pokoleń, zapewnienie wysokiej jakości życia oraz zachowanie naturalnej bioróżnorodności.
  (Stabryła A. (red.) 2008, s. 606)